Kriza klimatike ka zbuluar planifikimin e dobët të qyteteve tona dhe hapësirave ku ne banojmë. Si ndërtimi ashtu edhe projektet kontribuojnë në emetimet e larta të gazit të karbonit.
Për fat të mirë, ka disa mënyra për të ndërhyrë për të sjellë ndryshimin në këtë skenar, ose përmes materialeve dhe teknikave të miratuara në secilën nismë ose përmes ndikimit gjeografik dhe social. Në këtë skenar, e vetmja siguri është se: për të menduar për të ardhmen nuk mund të injorojmë “të gjelbër” në të gjitha kuptimet e saj të fundit nga natyra në qëndrueshmëri dhe ekologji.
Nuk ka debat për të deklaruar se e ardhmja është e lidhur me temën e mjedisit. Në 2001, Dizajni Arkitektural: Arkitektura e Gjelbër, një Krahasim Ndërkombëtar tashmë solli një përmbledhje të temës, duke prezantuar arkitekturën e gjelbër në një nivel ndërkombëtar.
Publikimi u ndërthur me “Pyetësorët e Gjelbër”, të cilët ofruan perspektivën e arkitektëve të mëdhenj ndërkombëtarë mbi këtë temë, si Norman Foster, Richard Rogers, Thomas Herzog, Jan Kaplicky dhe Ken Yeang.
Dy dekada më parë, këta emra tashmë theksuan urgjencën e shikimit të çështjeve të tilla si ndikimi mjedisor i ndërtesave, nevoja për të adoptuar energji të rinovueshme, mënyra sesi ne mendojmë për materialet në ndërtesa, vështirësitë e shtrirjes urbane dhe ndërlidhshmëria me sistemet natyrore. Të gjitha këto tema tani janë më aktuale se kurrë, por debati nuk ka ndalur së përparuari, madje edhe ngadalë.
Arkitekti kroato-brazilian Marko Brajovic, i cili ka punën e tij të lidhur me biomimikën, i afrohet subjektit në një mënyrë fillestare, duke thënë se “bimët duken” të gjelbra sepse çifti i veçantë i molekulave të klorofilit përdor skajin e kuq të spektrit të dritës së dukshme në fuqi reagimet brenda secilës qelizë dhe pastaj argumenton, se e gjelbër ka të bëjë me rrjedhën e energjisë, materies dhe informacionit në sistemin e Jetës.
Arkitektët janë mendimtarë të sistemit dhe duhet të kuptojnë kompleksitetin e arkitekturës si një organizëm, si një proces metabolik i ndërvarur me mjedisin, në transformim të vazhdueshëm. Kjo ishte historia e arkitekturës, si evoluoi gjatë shekujve duke iu përshtatur kushteve në ndryshim dhe si duhet të evoluojë në këtë kohë të re sfiduese.
Së fundi, ai përfundon se e ardhmja ka të bëjë me sinkronizmin e arkitekturës me proceset natyrore, si një ndjenjë inteligjente, elastike dhe kuptimplotë e Jetës.
Nëse njëzet vjet më parë “e gjelbër” konsiderohej në axhendën e diskutimeve arkitekturore, sot sigurisht që është provuar të jetë një term i pandashëm nga kjo disiplinë, thelbësor për të konceptuar të ardhmen e njerëzimit. /Media Ndërtimi/