Rëndësia e ndriçimit në dizajnin e brendshëm nuk mund të mbivlerësohet: e bërë siç duhet, ai jo vetëm që thekson tiparet arkitekturore të një hapësire, por gjithashtu i bën banorët të ndihen të qetë. Siç shpjegon Carmelo Zappulla nga Lighting Studio External Reference në një intervistë me Architonic, drita është një mjet vendimtar për të shtuar një element emocional dhe për të ‘animuar një hapësirë’.

Ka një mori opsionesh të ndriçimit artificial për të zgjedhur. Cila funksionon më mirë zakonisht përcaktohet nga natyra e brendshme në të cilën ndodhen dhe efekti i dëshiruar hapësinor. Një nga më të zakonshmet është ndriçimi indirekt. Kjo teknikë përdor pajisje për të drejtuar dritën në sipërfaqe që veprojnë si reflektues, duke zbutur rrezet e emetuara për të parandaluar rrezet e mëdha të ngjashme me shtylla në favor të një shkëlqimi më të shpërndarë në mënyrë të barabartë.

Ndriçimi indirekt minimizon hijet dhe shkëlqimin e reflektuar, duke e bërë atë veçanërisht të përshtatshëm për dhoma me sipërfaqe reflektuese si kompjuterët, pasqyrat ose televizorët.

Për të ilustruar efektivitetin e ndriçimit indirekt, ne kemi përmbledhur shembuj në pesë tipologji të ndryshme të brendshme që tregojnë se si kjo formë ndriçimi mund të ngrejë një sërë hapësirash përtej katër mureve të tyre.

Maíra Acayaba

Në hapësirat publike, kulturore si muzetë, bibliotekat ose galeritë e artit, drita indirekte është po aq e dobishme. Duke i pozicionuar burimet e dritës në mënyrë që rrezet e tyre të reflektojnë nga një sipërfaqe mbi objektet e ekranit ose të ndriçojnë sfondin e tyre, projektuesit e dritës mund të tërheqin sytë e shikuesve në një mënyrë që është më delikate se dritat e drejtpërdrejta të vëmendjes. Efekti që rezulton e mbush subjektin e tij të dedikuar me një cilësi misterioze ideale për nënvizimin e pjesëve me ndikim të artit ose librave të vjetër pa rrezikuar dëmtimin e nxehtësisë ose ngjitjen e dukshme.

Në hapësirat publike, kulturore si muzetë, bibliotekat ose galeritë e artit, drita indirekte është po aq e dobishme. Duke i pozicionuar burimet e dritës në mënyrë që rrezet e tyre të reflektojnë nga një sipërfaqe mbi objektet e ekranit ose të ndriçojnë sfondin e tyre, projektuesit e dritës mund të tërheqin sytë e shikuesve në një mënyrë që është më delikate se dritat e drejtpërdrejta të vëmendjes. Efekti që rezulton e mbush subjektin e tij të dedikuar me një cilësi misterioze ideale për nënvizimin e pjesëve me ndikim të artit ose librave të vjetër pa rrezikuar dëmtimin e nxehtësisë ose ngjitjen e dukshme./Media Ndërtimi.

Djepi prej druri për një kohë të gjatë është përdorur për të vënë në gjumë fëmijët me ninulla në traditën shqiptare. Punimi i tyre me ngjyra e dizajne të ndryshme ka qenë një nga punët artizanale që kanë bërë zejtarë të ndryshëm në Kosovë. Por të njëjtit dita ditës po rrallohen.

Këtë zeje, Afrim Gala nga Gjakova e ka trashëguar nga familja për disa breza me radhë.Babai i tij ka punuar djepa deri në frymën e fundit, për t’ia lënë më pas trashëgimi djemve të tij, të cilët janë ndër të vetmit zanatli të vjetër të djepit në Gjakovë.

“Me punimin e djepit kemi filluar të merremi, ndoshta babai i ka 80 vjet që ia ka filluar. Para 5 vjetëve ka vdekur. Ai ka punuar deri në dy vite ose tri para se me vdekë” – rrëfeu Gala në një intervistë për Kallxo.com.

“Përpara ky zanat ka pasë shumë punë para luftës. Edhe pas luftës ka pasur shumë punë. Ato dy vjet e para mbas luftës se u kallën nëpër fshatra e qytete edhe kanë kërkuar maxhet e sofrat e djepat. Mirëpo mbas 2 ose 3 vjetëve që përfundoi lufta filloi të bie blerja”- shtoi Gala.

Shkurtimisht Gala tregoi edhe procesin e punimit të djepit.“Një pjesë e punimit të djepit është 70-80 për qind drurit breh (kedri) i kuq. Shulja dhe mullungat e djepit punohen prej drurit të ahut. Fillimisht druri duhet të sharrohet, të bëhen dimenzionet, të strobohet, të limohet dhe të vazhdohet deri në të bardhë. Vetëm formën për tu bërë djep zgjatë një ditë. Më pas fillohet të punohet me pjesën e dytë, pra ngjyrimin e cila zgjatë poashtu një ditë. Në fillim ngjyroset me ngjyrë të verdhë, pastaj me rend ngjyrat e tjera. Në fund i jepet shkëlqimi me llak pa ngjyrë” – tha ai.

Ai tregoi se interesimi për blerjen e djepave tani është shumë i vogël sesa viteve të kaluara. Gala theksoi se teknologjia ka ndikuar mjaft në zbehjen e këtij artizanati. Me trendet botërore, djepi rrezikon të mbetet si një suvenir në shtëpi.“Nuk ka mundësi këtë me punu me digjitale, se kjo punë dore është, krejt art e me digjital nuk ma merr mendja. S’ka mundësi. Kjo si fillon prej A-së e deri në Zh-ë krejt është punim dore”- tha Gala.

Dizajneri amerikan Marc Fornes prezantoi një pavijon me formë organike në javën e dizajnit në Milano për të shoqëruar koleksionin më të fundit të mobiljeve Objets Nomades nga shtëpia e modës Louis Vuitton.

Fornes, i cili drejton studion e Nju Jorkut, The Very Many, formoi pavijonin Nomad nga më shumë se 16,000 fletë alumini të anodizuar.

Secila me një formë dhe model unik, fletët metalike ultra të holla u bashkuan për të krijuar një strukturë bulboze të informuar nga forma e koralit – një motiv që shfaqet rregullisht në punën e Fornes.

Louis Vuitton shfaqi koleksionin për të pasqyruar sfondin e tij dekadent, me mobilje të rrethuara nga ekrane me modele të ndërlikuara, ndërsa drita e ngrohtë i ndriçonte pjesët gjatë gjithë ekspozitës.

Përveç pavijonit të Fornes dhe ekspozitës Objets Nomades, shtëpia e modës prezantoi gjithashtu një projekt nga bashkëpunëtori dhe stilisti i vjetër i Louis Vuitton, Marc Newson, i quajtur Kabineti i Kurioziteteve, i cili ishte vendosur brenda pavioneve me pasqyrë të ulët në kopshtet e Palazzo-s.

Marka të shumta të modës përdorën javën e dizajnit të Milanos si një platformë për të shfaqur punën e tyre këtë vit.

Midis tyre ishte shtëpia franceze e modës Hermès, e cila prezantoi koleksionin e saj të pajisjeve shtëpiake në një kafaz hekuri gjeometrik. Ndërkohë, shtëpia italiane e modës Bottega Veneta bashkëpunoi me stilistin Gaetano Pesce për të krijuar çantat e para të tetëvjeçares.