Arkitektura me të vërtetë mund të ndajë, shtypë dhe diskriminojë. Por ai gjithashtu posedon fuqinë unike për t’u lidhur, ngritur dhe shëruar. Unë e di këtë nga përvoja e dorës së parë. Firma jonë ka projektuar shumë vende adhurimi, secili një përvojë thellësisht reflektuese dhe shpërblyese, secili një kërkim përulës.
Projektet arkitekturore na ndihmojnë të zgjerojmë përkufizimin e bukurisë, përtej tullave dhe llaçit të thjeshtë, për të përfshirë përulësinë, drejtësinë, mirësinë dhe besimin.
Këto vlera, jam i bindur, janë bartur edhe në projekte të tjera. Pas uraganit Katrina në Amerikë, shumica e arkitektëve u ngarkuan të ndihmonin në restaurimin e Superdomës (katedralja më e mirë laike), një vend i mbërthyer i kaosit dhe strehimit për pothuajse 30,000 Nju Orleanianë.
Riparimi i atij vendi, një vendi lidhjeje, grumbullimi dhe komuniteti (aspak ndryshe nga kishat ku kemi punuar), ishte një hap thelbësor në rimëkëmbjen e qytetit pas stuhisë. Superdoma e rindërtuar dhe e ripagëzuar, e aftë për të krijuar histori të reja, u bë një simbol i fuqishëm i shërimit dhe rinovimit.
Për një kohë të gjatë, arkitektura u pa si një kërkim thjesht material, material prej qelqi dhe çeliku, një botë e matur në një univers të pamatshëm. Bëhej fjalë për përdorimin e teknologjisë për të pushtuar dhe zbutur natyrën, për të kanalizuar lumenjtë e saj të furishëm; ai kishte të bënte me përdorimin e hapësirës për të korralizuar, mbajtur dhe kontrolluar qytetarët e saj të margjinalizuar.
Shtrirja e këtyre pyetjeve mund të jetë e gjerë, duke përfshirë gjithçka nga kërkimi etnografik, antropologjia kulturore, arkitektura mjeko-ligjore, menaxhimi i tokës dhe konservimi deri te restaurimi, drejtësia mjedisore dhe racore dhe angazhimi autentik i komunitetit. Dhe ato zbatohen në mënyrë të barabartë për qytetet, ku ekologjia e ndërlidhur përfshin njerëzit, klimën, sistemet e transportit, infrastrukturën, strukturën urbane dhe komunitare, të cilat të gjitha do të vijnë në kontakt intim me ndërtesën tonë emergjente.
Këto vende, gjithashtu, janë mundësi paralele për shërim dhe lidhje dhe sjellin me vete ekologji unike dhe një ndjenjë të ngjashme përgjegjësie dhe kujdestarie të përbashkët. Prandaj, një hap i parë thelbësor në krijimin e arkitekturës që promovon paqen, që shëron dhe frymëzon, duhet të jetë një llogaritje e ndershme e së kaluarës – një llogari, nëse dëshironi.
Arkitektët, duke vepruar si arkeologë kulturorë, kanë mundësinë të zbulojnë dhe pranojnë këto të vërteta dhe si rezultat të ndërtojnë struktura të reja.
Jetojmë në një epokë kur akti i arkitekturës përballet me dyshime: Për kë po projektojmë? Kush e ka privilegjin e punës sonë? Kujt i bën dëm? A është edhe e nevojshme? Të gjitha janë pyetje të vlefshme.
Të përfshira në ato takime të vërteta dhe shpesh thellësisht të pakëndshme janë mundësi unike për të mësuar dhe reflektuar mbi hapësirën dhe vendin dhe për të krijuar shtigje të reja drejt veprimeve të informuara që çojnë në barazi, drejtësi dhe shërim më të madh.
Victor F. “Trey” Trahan, III, FAIA, është një konservator dhe filantropist amerikan. Ai harton projekte vendase dhe ndërkombëtare që kanë marrë njohje globale për punë që janë historikisht të bazuara dhe estetikisht sublime. Vetë Trahan është lavdëruar për përdorimin e tij inovativ të materialeve të qëndrueshme, që rrjedh nga besimi i tij i fortë personal në vlerën e ruajtjes së mjedisit dhe projektimit për barazi racore dhe hapësinore në mjedisin e ndërtuar./Media Ndërtimi.