Pranvera ka ardhur, dimri ka ikur. Ashtu si dimri i kaluar, Evropa u largua nga dimri i saj i dytë që nga pushtimi rus i Ukrainës pa mungesë energjie, ndërprerje, shtëpi të ftohta apo ndërprerje të furnizimit. Krejt e kundërta, Evropa e mbylli dimrin me një moment historik të jashtëzakonshëm për sektorin e saj të energjisë: depozitat e gazit të BE-së ishin pothuajse 60% plot, një sasi rekord.

Kjo nuk rrëmbeu titujt, por ka rëndësi. Sepse tregon se Evropa më në fund ka liruar kontrollin që Rusia kishte mbi sektorin e saj të energjisë. Evropa e ka marrë sërish në duart e veta fatin e saj energjetik.

Le të shpjegojmë se si. Kthejeni mendjen në vitin 2021, shumë përpara pushtimit të Ukrainës nga Rusia. Tashmë atëherë, Rusia nuk po arrinte të mbushte depot e gazit në nivelet e tyre të zakonshme përpara dimrit. Kjo ishte një përpjekje e qartë për të luajtur me varësinë tonë nga gazi, për të rritur ndikimin e Rusisë.

Pastaj erdhi pushtimi i Ukrainës. Dhe Presidenti Putin vendosi që, përballë solidaritetit evropian, ai do ta përdorte këtë levë kundër nesh, kundër Evropës, duke shkurtuar furnizimet me gaz dhe duke përdorur çmimet e larta të karburantit si armë.

Të gjithë ne mbajmë plagët e vendimeve të Putinit. Evropianët kanë luftuar me presionet që rezultojnë në koston e jetesës. Dhe ndërsa nivelet e ruajtjes së gazit u pakësuan dhe rrodhën, ato u bënë një barometër i cenueshmërisë sonë, i pasigurisë sonë energjetike. Por ky barometër tani është i qëndrueshëm, duke u prirë në drejtimin e duhur. Zgjedhjet tona ishin të mira. Evropa ka bërë përparim të vërtetë në përmirësimin e qëndrueshmërisë së sistemit të saj energjetik. Çmimet e gazit kanë rënë ndjeshëm. Që nga fillimi i këtij viti, ato janë vazhdimisht nën 30 euro për megavat orë.

Çfarë bëmë? Evropa veproi shpejt dhe ne vepruam së bashku. Ne përdorëm pikat e forta të tregut tonë të vetëm. Ne mund të thërrasim pikat e forta të miqve tanë që na siguruan furnizime alternative. Deri tani, furnizuesi kryesor i BE-së i gazit natyror është Norvegjia, një aleate e besueshme.

Por më e rëndësishmja, ne punuam për një përgjigje strukturore ndaj kësaj krize, duke investuar masivisht në energjinë e rinovueshme, duke rritur efiçencën e energjisë. Dhe rezultatet flasin vetë. Dy vjet më parë – dhe këto janë shifra nga Agjencia Ndërkombëtare e Energjisë – një në pesë njësi të energjisë së konsumuar në Bashkimin Evropian vinte nga lëndët djegëse fosile ruse. Sot është një në njëzet. Ne marrim më shumë energji në përgjithësi nga burimet e rinovueshme në Bashkimin Evropian sesa nga Rusia. Vitin e kaluar, në 2023, për herë të parë, ne kemi prodhuar më shumë energji elektrike nga era sesa nga gazi.

Evropa po ul konsumin e saj në përputhje me qëllimet tona klimatike. Por kjo nuk do të thotë se ne duhet të ndalojmë së menduari për tregjet e gazit. Sepse tani po shkojmë drejt një grupi të ndryshëm çështjesh dhe sfidash. Një valë e madhe e projekteve të reja të eksporteve të LNG-së po vjen në treg në gjysmën e dytë të dekadës, kryesisht nga Shtetet e Bashkuara dhe nga Katari. Këto projekte do të rrisin furnizimin global të LNG me 50%. Si rezultat, ne po lëvizim nga një botë me mungesë gazi në të kundërtën, një botë ku së shpejti mund të shohim një bollëk. Kjo mund të sjellë çmime dukshëm më të ulëta të gazit.

Në të njëjtën kohë, pjesa e importeve të gazit nga Rusia ra nga 45% para luftës në Ukrainë në 15% vitin e kaluar. Ka ikur koha e varësisë së Evropës nga Rusia. Me shkurtimet në dërgesat e tubacioneve ruse, LNG-ja është bërë tani në mënyrë efektive burimi bazë i furnizimit me gaz të Evropës. Do të mbetet e rëndësishme për kostot tona të energjisë dhe sigurinë tonë energjetike për ca kohë që do të vijë, edhe pse ne ndërtojmë një ekonomi të re të energjisë së pastër.

Opinion i shrkuar nga: Ursula von der Leyen është Presidente e Komisionit Evropian. Fatih Birol është Drejtor Ekzekutiv i Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë./Media Ndërtimi

Shtatë vjet pasi deklaroi: “Unë nuk jam një arkitekte femër. Unë jam një arkitekte”, Dorte Mandrup shkruan se listat me bazë gjinore mbeten një simptomë e një industrie që po ndryshon shumë ngadalë.

Shtatë vjet më parë, shkrova një opinion të botuar nën titullin: “Unë nuk jam një arkitekte femër. Unë jam një arkitekt.” E shkruar si një përgjigje kritike ndaj 50 arkitekteve dhe dizajnereve femra frymëzuese të Dezeen-it për të shënuar Ditën Ndërkombëtare të Gruas – një listë në të cilën u përfshiva – shtrova pyetjen nëse nuk kishim vonuar të tërhiqnim këto lista dhe çmime me qëllime të mira për gratë.

Nga disa, ajo u konsiderua e diskutueshme – madje edhe anti-feministe. Edhe sot e kësaj dite, ende më huton fakti që mund të konsiderohet e diskutueshme të sugjerosh që gratë duhet të lejohen të punojnë dhe të konkurrojnë brenda të njëjtave parametra si bashkëmoshatarët e tyre meshkuj. Të kërkoj të konsiderohem thjesht arkitekt dhe jo të kategorizohem vazhdimisht sipas gjinisë sime.

Ne kemi vërtetuar prej kohësh se merita arkitekturore nuk mund të kufizohet sipas gjinisë.

Më lejoni ta bëj shumë të qartë, artikulli nuk u përpoq të shmangte rëndësinë e nënvizimit të ndikimit të rëndësishëm të grave në arkitekturë. Krejt e kundërta. Kontributet e grave anembanë globit janë sa të mëdha aq edhe të ndryshme.

Ne kemi vërtetuar prej kohësh se merita arkitekturore nuk mund të kufizohet sipas gjinisë. Pavarësisht kësaj, gratë mbeten një anomali në kurrikulën e arkitekturës. Në librin e botuar së fundmi 100 Women: Architects in Practice, i cili paraqet një mostër të punës dhe praktikave të grave nga e gjithë bota, autoret Harriet Harriss, Naomi House, Monika Parrinder dhe Tom Ravenscroft e përshkruajnë librin e tyre si një “produkt të një të pabarabartë”. profesion” që fatkeqësisht është ende i rëndësishëm.

Po kështu, kritika ime nuk është për vetë njohjen, por se nevoja e vazhdueshme për dallim është një simptomë e pabarazisë dhe paragjykimit. Duhet të jetë praktikë e zakonshme përfshirja e grave në diskursin e përgjithshëm arkitekturor.

Pyetja është nëse kemi përparuar aq shumë sa të lëmë përmendje dhe kategori të veçanta në të kaluarën. Pavarësisht synimeve të tyre të nderuara, Brit Awards arritën t’i lënë jashtë tërësisht gratë kur hoqën kategoritë e tyre të artistëve më të mirë në varësi të gjinisë.

Dhjetë nga studiot janë në pronësi të firmave inxhinierike dhe kompanive të mëdha ndërkombëtare. Nga 30 të tjerat, ka vetëm një ku një grua ka pronësinë e shumicës. Në një industri të drejtuar nga pronari, pushteti dhe lidershipi janë të lidhura pamohueshëm së bashku dhe çështja e pushtetit është e rëndësishme sepse pushteti të jep privilegjin të punësosh, pushosh, promovosh apo edhe përjashtosh – me vetëdije ose jo.

Megjithatë, ai gjithashtu ofron një mundësi për pronarët dhe drejtuesit për të ndërmarrë veprime konkrete. Shqyrtoni biznesin tuaj. A paguani një pagë të barabartë? Nuk ka absolutisht asnjë arsye që të ketë një hendek të madh ose – edhe më keq – në rritje të pagave gjinore. Filloni atje.

Së dyti, bëni një zgjedhje aktive që gratë të përfaqësohen në të gjitha nivelet në kompaninë tuaj. Për ata prej nesh me praktika në vendet me pothuajse pesëdhjetë për qind femra të diplomuara në vitet e fundit, nuk duhet të ketë asnjë justifikim. Është thjesht një çështje vullneti. Në 25 vitet e mia si pronare studioje, nuk ka qenë kurrë një kohë kur ishte e vështirë të gjeje gra të kualifikuara për të plotësuar një pozicion.

Nëse e keni ende të vështirë, zgjeroni rrjetin tuaj. Dhe për ata që pretendojnë se gratë thjesht duan diçka tjetër; se ata nuk duan përgjegjësinë e të qenit partner, ose që nuk përpiqen të fillojnë praktikat e tyre: Unë kurrë nuk e kam parë të jetë kështu. Por ne duhet të krijojmë një industri ku gratë janë në gjendje të imagjinojnë se është e mundur. Nëse ata nuk munden, atëherë ne kemi dështuar. Pra, le të përshpejtojmë kolektivisht ritmin e përparimit.

Opinion nga Dorte Mandrup është themeluese dhe drejtoreshë krijuese e ‘Dorte Mandrup Arkitekter’ në Kopenhagë./Media Ndërtimi

Është thelbësore që kushdo që fiton zgjedhjet e përgjithshme në të ardhmen të ketë prioritet rregullimin e banesave joefikase të energjisë në Mbretërinë e Bashkuar, por mesazhi duket se nuk po shkon tek liderët tanë politikë, shkruan presidenti i RIBA-s, Muyiwa Oki.

Verën e kaluar, gjersa temperaturat u rritën në maksimum, njerëzit në mbarë Mbretërinë e Bashkuar u zhytën në shtëpitë e tyre.

Disa muaj më parë, me temperatura afër zero gradë, shumë prej nesh gjetën të kundërtën, duke luftuar për të vendosur nëse do të ndiznin ngrohjen dhe të përballonin kostot në rritje të energjisë.

Megjithë përpjekjet tona më të mira për të qëndruar të ftohtë ose për të mbajtur ngrohtë, mjedisi ynë i vjetër i ndërtuar dhe shtëpitë me energji joefikase nënkuptonin se ikja nga nxehtësia mbytëse ose të ftohtit acar ishte pothuajse e pamundur. Për disa, nuk ishte thjesht e pakëndshme – ishte jashtëzakonisht e rrezikshme.

Gjendja e shtëpive të vjetra të Britanisë është bërë një turp kombëtar dhe është e qartë se diçka duhet bërë.

Paralajmërimet e forta rreth rritjes së temperaturave janë në krye të lajmeve këtë muaj. Për herë të parë në rekord, ngrohja globale kapërceu pragun kritik prej 1.5 gradësh gjatë një periudhe 12-mujore. Në MB, ishte viti i dytë më i nxehtë në rekord, pasi pësuam valë të nxehtit dhe përmbytje. Fatkeqësisht, këto tendenca do të vazhdojnë.

Ne e dimë se dekarbonizimi i mjedisit të ndërtuar është thelbësor për reduktimin e emetimeve të karbonit dhe zbutjen e temperaturave në rritje; ndërtesat tona janë përgjegjëse për pothuajse 40 për qind të emetimeve globale të karbonit të lidhura me energjinë. Koha për të vepruar është tani.

Me 80 për qind të ndërtesave që do të përdorim në vitin 2050 tashmë të ndërtuara sot, ne duhet t’i japim prioritet rikthimit të tyre në fillim – dhe duhet të fillojmë me strehimin. Mbretëria e Bashkuar ka ndër stokun e banesave më të vjetra dhe më pak efiçente në të gjithë Evropën, me 19 milionë shtëpi që kanë nevojë urgjente për rinovim.

Megjithatë, ky mesazh duket se nuk po kalon te liderët tanë politikë. Në të njëjtën ditë kur u publikua lajmi për rritjet e tmerrshme të temperaturave në vitin 2023, u njoftua se laburistët po shkurtojnë premtimet e financimit për projektet e izolimit të shtëpive nëse partia fiton zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme. 6 miliardë paund në vit të shpallura më parë për të rinovuar 19 milionë shtëpi janë hequr, me planet tani për të shpenzuar 6.6 miliardë paund gjatë 5 viteve, që barazohet me 1.3 miliardë paund në vit.

Një revolucion i rinovimit do të krijojë vende pune. Thjesht instalimi i izolimit të jashtëm në të gjitha shtëpitë e Anglisë ndërmjet dy luftërave, të ndërtuara midis viteve 1919 dhe 1939, mund të krijojë 5000 vende pune me kohë të plotë çdo vit deri në vitin 2032. Por kërkon gjithashtu organizim të mirë – një metodë sistematike e dekarbonizimit të shtëpive, me paketa të përcaktuara tipike të përmirësimit për banesa të ndryshme llojet. Do të kërkohet trajnim për të përmirësuar aftësitë e fuqisë punëtore të ndërtimit në të gjithë vendin për të kryer punën në mënyrë efikase dhe efektive.

Një program rinovimi mbarëkombëtar në këtë shkallë mund të jetë i paprecedentë, por ne duhet të shohim pamjen më të gjerë. Miliona prej nesh jetojmë në shtëpi të lagështa dhe të thata nga të cilat rrjedhin energji dhe para, dhe të mos bësh asgjë për këtë do të ishte të dënosh popullsinë me shumë dekada të tjera banesash nën standarde. Unë sinqerisht shpresoj që qeveria e ardhshme ta kthejë këtë sfidë në një mundësi për të demonstruar lidershipin global të klimës dhe për të turbocharguar ekonominë tonë të gjelbër.

Opinion i shkruar nga Muyiwa Oki, e cila është presidente e Institutit Mbretëror të Arkitektëve Britanikë./Media Ndërtimi