Besoj kushdo prej nesh, ndien sot të thotë dy fjalë ndaj këtij mjeshtri të madh të Arkitekturës, që na ka ndriçuar llampën e fikur në ambjentin obskurantist, ku regjimi na kish lënë në art/arkitekture.
Më kujtohet kur profesoresha e nderuar Tamara Eftimi, na prezantonte në historinë e Arkitekturës kryevepren e Rogers dhe Piano, Pompidou Center në Paris në sfidë/kontrast me kontekstin urban të qendrës historike. Projekt, produkt i nje konkursi ndërkombëtar.
Në fund qendra do mbante emrin e Presidentit Pompidou, të cilin pas shpalljes së projektit fitues e shoqëroi tensioni i jashtëzakonshëm pasi po flitej për imazhin e tij personal. Sipas gojëdhenave e ka pranuar jo në paqe me veten, madje i bindur që do perflitej jo për mirë nga Parizienët për një kohë të gjatë.
Sukses i jashtëzakonshëm i projektit që prezantonte pikërisht në qendrën historike të Parisit, vetëm 500 m nga katedralja e Notre Dame një “lajthitje” e cila edhe sot pavarësisht se ka zënë vend në organizmin e qytetit për këdo që e sheh për here të parë duket i çuditshëm. Objekti ikonik, që theu limitet e ndërhyrjeve në qendrat urbane historike. U etiketua si fabrikë vaji, u etiketua si fabrikë …, por jo vetëm që i rrezistoi kohës, madje u shndërrua në 1 nga atraksionet kryesore të Parisit bashkë me monumentet e tjera të periudhës së Luigjeve dhe Napoleonike.
Ishte hera e parë që parimet e Manifestit të Arkitekturës Moderne dilnin kaq hapur në pah, me “ç’ndrojen” nga arkitektët për të qenë domosdoshmërisht të kujdesshëm në gjeometrizimin e fasades që do i shfaqej publikut jashtë në jetën reale. Çdo element funksional dhe teknik del jashtë në një artikulim ekuilibri të jashtëzakonshëm vizual në dinamikë përjetimi në tërësi dhe detaje.
I jashtëzakonshëm Richard … shkruar nga Ervin Taçi, arkitekt.

Richard Rogers, Baron Rogers i Riverside, ndihmoi në projektimin e disa prej ndërtesave më të shquara të 50 viteve të fundit, duke përfshirë Qendrën Pompidou në Paris, ndërtesën e Lloyd’s në Londër dhe Kupolën e Mijëvjeçarit në Greenwich.
Lordi Rogers, i cili ka vdekur në moshën 88-vjeçare, ishte një nga britanikët e parë që u bë një superstar global i arkitekturës – tjetri ishte partneri i tij i dikurshëm, Norman Foster. Ai fitoi komisione që varionin nga terminalet e aeroportit, gjykatat, ndërtesat e zyrave e deri te banesat, në vende të largëta si Tajvani, Kolumbia dhe Shtetet e Bashkuara. /Media Ndërtimi.