Ajo që ne ndërtojmë mund të jetë metaforike – shpesh me qëllim, ndonjëherë nënkuptim. Por arkitektura është rrallë koment i qëllimshëm i arkitektëve, duke krijuar simbolikë; më shpesh është një pasqyrim i drejtpërdrejtë i kohës dhe kulturës që e ka krijuar atë.
Realitetet e formuara plotësisht të Manhatanit të mesit të shekullit përfshinin Rockefeller Center, Chrysler Building, Empire State Building, rrokaqiellin Chippendale të Philip Johnson dhe Ndërtesën Citicorp, ndër shumë të tjera. Këto ndërtesa ishin krenare për identitetin e tyre, duke dominuar vendet e tyre të afërta. Ato ishin singularitete dhe një pasqyrim i personalitetit – dhe ndoshta arrogancës – të arkitektëve dhe zhvilluesve të përfshirë: Philip Johnson, Harry Hemsley, John D. Rockefeller.
Koha jonë ka parë zbutjen e mjedisit të ndërtuar, Amazonizimin e arkitekturës.
Një vizitor në të njëjtin Manhatan tani sheh kulla katrore, të hapura, anonime me gjilpëra, shumë prej tyre nuk festojnë asnjë arkitekt, asnjë ndërtues, asnjë imazh. Ashtu si sistemi antiseptik i Amazon, i bazuar në fitim, i përgjigjes ndaj nevojave, fitimi i disponueshëm nxit veprime të pamenduara: grumbullimi i hapësirës është i barabartë me para. Ato u përhapën në të gjithë peizazhin e qytetit dhe deri në kufijtë e ndërtimit, me personalitet zero, me shumë pak qiramarrës me kohë të plotë, pa kuptim përtej kthimit maksimal, pa estetikë përtej lakmisë së pasurisë shpesh anonime, madje edhe të poshtër. Anonimiteti dhe banaliteti i tyre, që nuk ka asnjë qëllim më të lartë se fitimi, më kujton se si ka evoluar interneti.
Është e lehtë të kundërshtosh këto përgjigje të vrazhda që maksimizojnë vlerën e tokës jashtëzakonisht të shtrenjtë. Pamja e stalagmiteve të qelqit të shëmtuar, të vdekur nga truri, që nuk arrijnë asgjë tjetër veç kotësisë, përballë asgjëje veç njëri-tjetrit, ndihet distopike. Hamilton Nolan në The Guardian e quan atë një “fantazi ultra-kapitaliste… miliarderësh”. John Massengale ka vënë në dukje se kullat e lapsit u japin gishtin banorëve të qytetit të Nju Jorkut.
Këto ditë, pjesa më e madhe e banesave të reja të ndërtuara bazohet në fitim, duke maksimizuar sipërfaqen e zonës për të krijuar numrin më të madh të njësive për të shitur. Dizajni i zonës së shtyrë deri në shpërthyer i ka dhënë fund hapësirës së komunitetit si një kriter për krijimin e banesave. Përtej vrasjes së komoditeteve publike, kutitë e sotme me kornizë mbi podium janë vetëm manifestimi i kulturës pa zinxhir të jetës së blerë në mënyrë antiseptike: e pastër, e shndritshme, e menjëhershme dhe pak e butë, një metaforë e drejtpërdrejtë për jetën e bazuar në internet.
Asnjë arkitekt apo zhvillues nuk e mendon botën e tyre si simbolike të momentit, por, në të vërtetë, çdo gjë që bëjmë manifeston momentin në kulturën kur ndodh që jemi gjallë. Arkitektët duan dëshpërimisht të jenë novatorë, të jenë fenerët e së ardhmes. Por arkitektura si pasqyrë e vlerave tona është thelbi i mënyrës sesi janë projektuar ndërtesat. Ose klientët shprehin vlerat e tyre në ndërtesat që krijojnë, ose kulturat krijojnë ndërtesa që pasqyrojnë vlerat e asaj kulture. Në fund, ajo që ne ndërtojmë është kush jemi./Media Ndërtimi