Kur filloi zbatimi i masave për karantinim dhe kufizimi i lëzivjes, qeveria bënte thirrje “#rri n’shpi”. Pra, gjatë kësaj kohe “shtëpia” na është bërë jashtëzakonisht e rëndësishme. E një vend i rëndësishëm si ky gjithmonë duhet të përfaqësojë relaksim, rehati dhe siguri. Tani, ajo gjithashtu përfaqëson strehimin nga rreziku.
Disa nga ne me shtëpi të lumtura, të sigurta, me hapësira të bollshme po e gjejmë të vështirë të mbyllemi. Po sikur të jetonim në një banesë me vetëm një dhomë gjumi si një familje gjashtë antarëshe? Apo të qëndronim në hapësira ku duhet ndarë një kuzhinë me dhjetë familje të tjera, të paaftë për tu izoluar.
Kriza e strehimit është përhapur mprehtë nga koronavirusi, duke theksuar pabarazitë e një sistemi që është thyer me vite.Një e katërta e shtëpive me qera private nuk e plotesojnë Standardin e Shtëpive të Thella. Një milion njerëz janë në listat e pritjeve të shtëpive të këshillit. Gjithsej 127.370 fëmijë jetojnë në akomodim të përkohshëm. Për familjet në varfëri në Londër, kostot e strehimit arrijnë në një mesatare prej 56 përqind të të ardhurave të tyre neto.
Newham ka shkallën më të lartë të mbipopullimit në vend; shkalla më e lartë e të pastrehëve; dhe numri më i madh i familjeve në akomodim të përkohshëm – më shumë sesa në të gjithë Veriun e Anglisë.
Zyra për Statistikat Kombëtare ka raportuar tani që Neëham ka nivelin më të lartë të vdekshmërisë të shkaktuar nga Covid-19. Strehimi i dobët është një nga arsyet. Mbipopullimi dhe kushtet kur izolimi i tyre është i pamundur, përhapin koronavirusin. Dhe strehimi i dobët përkeqëson problemet e frymëmarrjes që rrisin rrezikun që koronavirusi të jetë me pasoja fatale.
Ndoshta hera e fundit që Britania u përball me një krizë në këtë shkallë, ishte gjatë dy Luftërave Botërore. Pas secilës prej këtyre krizave, qeveritë e kuptuan nevojën për të ndërtuar “shtëpi të përshtatshme për heronjtë” dhe panë strehimin social si ndër zgjedhje kryesore.
Siç kanë argumentuar të tjerët, kur planifikojmë rimëkëmbjen, ne duhet të synojmë zonat me prekje më të dobët si Neëham përmes automjeteve si një “Premium Covid-19”. Dhe kjo do të thotë të investosh në banesa të përballueshme – veçanërisht sociale.
Ndoshta hera e fundit që Britania u përball me një krizë në këtë shkallë, ishte gjatë dy Luftërave Botërore. Pas secilës prej këtyre krizave, qeveritë e kuptuan nevojën për të ndërtuar “shtëpi të përshtatshme për heronjtë” dhe panë strehimin social si kryesor. Tani ne kemi nevojë për të ndërtuar shtëpi për punëtorët e çelësave, dhe për të tjerët në nevojë për strehim.
Po ashtu ka kuptim ekonomik. Ka pasur një rritje të madhe të kërkesave të reja për Universal Credit (UC). Më shumë para të gatshme të qeverisë se kurrë po shpenzohen për elementin e strehimit të UC, duke subvencionuar qiranë. IPPR vlerëson se 13 përqind e fondeve për skemën e mbajtjes së vendit të punës do të paguajnë me qira qiradhënësve të pronarëve privatë. Ne duhet t’i përdorim ato burime në vend që të ndërtojmë shtëpi të reja. Strehimi social është një e mirë publike e cila do të zgjasë për brezat që vijnë.
Ndërsa nevojiten qartë masa afatshkurtra – veçanërisht për të mbrojtur qiramarrësit privatë – Covid-19 na ofron mundësinë për të rishikuar politikën afatgjatë.
Ne mund të shohim sesi shoqëria po bie shkurt dhe guxojmë të rimendojmë se si mund të dukej në të ardhmen. Kështu që, kur kalojmë në rimëkëmbje, duhet të kemi përparësi në ndërtimin e shtëpive sociale: si një e mirë publike, dhe një gur themeli i mirëqenies dhe sigurisë. Kështu që, një ditë, të gjithë mund të kenë një vend për t’a thirrur “shtëpi”.
You must be logged in to post a comment Login