Një nga figurat më domethënëse në arkitekturën bashkëkohore japoneze, Arata Isozaki, lindi në vitin 1931 në Oita, Japoni. Ai është një arkitekt, dizajner urban dhe filozof arkitekturor. Nën tutelën e profesorit Kenzo Tange, ai studioi arkitekturë në Universitetin e Tokios dhe punoi me të në disa projekte të rëndësishme deri në vitin 1963. Plani i Tokios (1960) dhe pavioni i rëndësishëm Osaka Expo ’70 ishin dy nga këto dizajne. Si trashëgimtar i Tange, Isozaki përfundimisht u bë i njohur në botën e arkitekturës. Pavarësisht nga fillimi i karrierës së tij në Tokio, shumica e veprave të tij të hershme u porositën dhe u ndërtuan në Oita, në Japoninë jugore.

Në fund të viteve 1960, Isozaki fitoi famë për punën e tij, ku ai projektoi disa ndërtesa të shquara, përkatësisht shkollën e mesme Iwata, Rezidencën Nakayama (1964), Bibliotekën Prefekturale Oita dhe degën e Fukuoka City Bank. Në vitin 1990, ai projektoi Stacionin Yufuin, i ndjekur nga B-con Plaza, dhe Biblioteka e re Prefekturale Oita në vitin 1995. Në vitin 1968, revolucioni global studentor pati një ndikim tek ai dhe e shtyu atë të rivlerësonte filozofitë e tij arkitekturore. Isozaki zhvilloi teori mbi formën arkitekturore gjatë viteve të tij private. Këto teori u shndërruan në vepra të ndërlikuara gjeometrike, disa prej të cilave kishin vëllime monolitike dhe të tjera që përfshinin kombinime të ndërlikuara të vëllimeve parësore, por ato ishin gjithmonë kolosale në natyrë. Nëpërmjet veshjes, ku përsëritja e një moduli bën një vepër të vazhdueshme skulpturore, ai shfaq poetikën e tij.

Epoka e tij e preferuar arkitekturore ishte Rilindja në arkitekturën perëndimore dhe ai përdori aspekte të neoklasicizmit dhe arkitekturës perëndimore të Rilindjes për të projektuar ndërtesën e Qendrës Tsukuba në 1983, duke paraqitur një kopje të planit të Mikelanxhelos për Romën, si dhe një statujë të Marcus Aurelius. Projekti i parë i Isozaki jashtë vendit u mbajt nga Muzeu Bashkëkohor i Artit në Los Anxhelos në vitin 1986, i quajtur “një fener në tokën e të humburve”.

Isozaki u përpoq të nxirrte identitetin e tij nga një ndjenjë japoneze e vendit me Kullën e Artit Mito (1990) pas zhvillimit të Qendrës Tsukuba. Kjo kullë përfaqëson përplasjen mes studentëve dhe forcave të sigurisë në fund të viteve 1960. Ai përfshinte një ujëvarë dhe një model me spirale të dyfishtë. Kur u zgjodh për të ndërtuar Sallën Sportive Sant Jordi në Spanjë për Lojërat Olimpike të vitit 1990, ai tërhoqi vëmendjen nga e gjithë bota. Ai përfundoi ndërtimin e Team Disney Building në Orlando, Florida, vitin e ardhshëm. Kishte një oborr qendror me orë diellore që përsëriste faltoren në vendin e shenjtë të Ise.

Stili arkitektonik i Isozaki ndryshoi në vitet 1990, duke u bërë më fluid dhe më i lirë, me struktura që kishin forma ovale, hiperbolike dhe parabolike. Referencat e tij për të kaluarën u zhdukën ndërsa arkitektura postmoderne bëhej gjithnjë e më në modë. Dashuria e tij për kompozimin abstrakt u shfaq në vitin 1998 në Qendrën e Konventave dhe Artit të Prefekturës Shizuoka, si dhe në Sallën e Konventave Nara.

Kenzo Tange dhe Metabolistët frymëzuan dashurinë e Isozaki për pajisjet mekanike, por ai favorizoi një metodë më gërryese. Ai ka fituar një sërë çmimesh dhe është paraqitur në një sërë librash dhe ekspozitash. Përveç kësaj, ai mban anëtarësi nderi në Institutin Amerikan të Arkitektëve, Bund Deutscher Architekten dhe Kalorës i Urdhrit të Arteve dhe Letrave; në vitin 2019, Isozaki mori edhe çmimin prestigjioz Pritzker. Arata Isozaki: Arkitektura 1960-1990 në Muzeun e Artit Bashkëkohor në Los Anxhelos dhe Veprat në Arkitekturë në Muzeun e Brooklyn (Nju Jork, 1993) janë dy ekspozitat më të njohura kushtuar punës së tij.