Roli kryesor i arkitekturës është të krijojë struktura që na mbrojnë nga mjedisi dhe krijojnë hapësira të sigurta dhe komode për të gjitha llojet e nevojave dhe aktiviteteve.
Duke ofruar strehim, arkitektura gjithashtu formon mënyrën se si njerëzit ndërveprojnë me mjedisin e tyre. Megjithatë, teknologjitë e ndërtimit të së kaluarës rrallë arritën të krijonin një ndarje të plotë midis nesh dhe botës së jashtme.
Ndërsa papërshkueshmëria ishte një rezultat i dëshiruar, materialet poroze të ndërtimit të disponueshme gjithmonë lejonin që disa ujë, erë ose grimca të jashtme të rridhnin në hapësirat e brendshme. Në të kundërt, teknologjitë moderne tani lejojnë mbështjellje ndërtesash pothuajse plotësisht të papërshkueshme, duke lejuar ndarjen e plotë midis ambienteve të brendshme dhe të jashtme, duke u mbështetur kështu në sistemet e projektuara për të rregulluar temperaturën, rrjedhën e ajrit ose lagështinë.
Shpesh në rastin e arkitekturës popullore të përshtatur mirë me klimat lokale, kjo prani e elementeve natyrore në hapësirat tona të ndërtuara shfrytëzohet dhe manipulohet për t’u bërë një faktor pozitiv që kontribuon në komoditetin e hapësirave në fjalë. Një shembull i tillë është ajrimi natyror, një strategji pasive që përdor erërat dhe ajrosjen e tërthortë për të sjellë ajër të freskët brenda, duke e përdorur atë për të rregulluar temperaturat, lagështinë dhe lëvizjen e ajrit.
Edhe në mungesë të faktorëve të tillë lehtësues, strukturat historike të ndërtuara me materiale natyrore si druri, guri dhe qerpiçi priren të jenë më të përshkueshme, duke lejuar që uji të hyjë në strukturë në një farë mase. Ky aspekt duhet të merret në konsideratë veçanërisht gjatë rehabilitimit të fasadave historike, pasi shtimi i shtresave moderne të padepërtueshme mund të ndryshojë ekuilibrin fillestar, duke rrezikuar bllokimin e ujit brenda nënstrukturave të caktuara, duke çuar kështu në degradime të përshpejtuara.
Sidoqoftë, mbështjelljet e përshkueshme të ndërtesave kanë një sërë rreziqesh të lidhura, duke përfshirë infiltrimin e lagështirës, rritjen e mykut dhe degradimin strukturor. Në kërkimin e strategjive më elastike, përparimet teknologjike lejuan dizajne ndërtesash gjithnjë e më të papërshkueshme. Që nga ngritja e lëvizjeve moderne arkitekturore, teknologjitë mbizotëruese të projektimit favorizuan zarfet e padepërtueshme të ndërtesave që krijojnë kushte më të qëndrueshme të brendshme, duke reduktuar kështu burimet e nevojshme për të krijuar nivelin e dëshiruar të rehatisë.
Është e pamohueshme që standardet pasive të shtëpive përfaqësojnë një përparim të rëndësishëm në projektimin e qëndrueshëm të ndërtesave, duke ofruar një nivel të ri të efikasitetit të energjisë dhe performancës mjedisore. Megjithatë, për të realizuar potencialin e tyre të plotë, është thelbësore të miratohet një qasje e balancuar që merr parasysh ndërveprimin kompleks midis përshkueshmërisë dhe papërshkueshmërisë, ndikimit të qëndrueshmërisë, komoditetit të banorëve dhe pranimit të tregut. Marrja e një faqeje nga teknikat tradicionale dhe të zakonshme të ndërtimit ka potencialin për të përmirësuar më tej gjurmën dhe komoditetin mjedisor dhe shëndetin, kënaqësinë dhe mirëqenien e banorëve./Media Ndërtimi