Diku midis 1914 dhe 1915, Le Corbusier projektoi Maison Dom-Ino, një strukturë modulare novatore që zëvendësoi muret e rënda mbajtëse me kolona dhe pllaka betoni të armuar. Plani i hapur i dyshemesë me elemente minimale të hollë, së bashku me fasadat e mëdha xhami, do të siguronte dritë të shëndetshme natyrore për hapësirat e brendshme si dhe transparencë të dëshirueshme arkitekturore që mund të mjegullonte kufijtë midis pjesës së brendshme dhe të jashtme – të paktën në mënyrë metaforike.
Pas më shumë se një shekulli që kur Le Corbusier ndau idetë e tij për Dom-Ino, arkitektura bashkëkohore, në vazhdën e një epoke moderne të vazhdueshme, vazhdon të investojë në përdorimin e xhamit si zgjidhje për muret dhe fasadat.
Natyrisht, kuptimi i këtij materiali ka ndryshuar pak me kalimin e kohës. Transparenca fillimisht u përdor për të zbuluar strukturën, duke e bërë atë më të kuptueshme, por ajo është bërë gjithnjë e më shumë e lidhur me vlerat ideologjike dhe është përdorur në ndërtesat qeveritare, sepse ngjall një hapje idealiste që kapërcen botën materiale dhe përqafon simbolizmin.
Në librin e tij Kompleksi Art-Arkitekturë, kritiku dhe historiani Hal Foster komenton një shembull të kësaj: rinovimin e Parlamentit gjerman në Berlin, Reichstag, i kryer nga Foster + Partners. Ky projekt, si dhe shumë të tjerë nga e njëjta zyrë, dhe disa firma të tjera, synojnë një analogji midis hapjes arkitekturore dhe politike, me xhami që pasqyron transparencën dhe aksesueshmërinë e demokracisë.
Kutitë me xham, me ose pa mbrojtje nga dielli, të mbuluara nga strukturat nga më të ndryshmet, duket se përbëjnë një arketip të ri për institucionet dhe ndërtesat qeveritare. Qëndrueshmëria dhe tejdukshmëria e ndërtesave klasike, të cilat i shërbyen qeverisë për shumë vite, jo vetëm përsa i përket funksionalitetit, por edhe simbolikisht, i janë nënshtruar një skanimi me rreze X në shekullin e 20-të, duke lënë vetëm imazhin e një skeleti strukturor me një dritë, të mprehtë zarf i perceptueshëm.
Vlerat që qëndrojnë pas këtij përkthimi sugjerojnë një përkushtim më të madh të këtyre institucioneve ndaj demokracisë dhe njerëzve, por shumë shembuj të mirëpërcaktuar tregojnë se kjo lidhje mund të jetë e diskutueshme apo edhe e pakujdesshme.
Pra, pse arkitektët vazhdojnë t’i projektojnë këto ndërtesa në këtë mënyrë? A është për shkak të dashurisë për virtytet e lashta të transparencës apo për shkak të një shprese naive që duke u dukur thjesht transparente, ato do të bëhen të tilla?
Një arkitekturë e tejdukshme dhe e turbullt që nuk arrin të zbulojë qartë se çfarë po ndodh në brendësinë e tyre ndoshta do të simbolizonte më mirë skenarin aktual politik. Në një moment kaq sfidues për demokracinë dhe të drejtat e njeriut, nuk ka dyshim se ndërtesat transparente mund të strehojnë qeveri autoritare, të errëta dhe fashiste./Media Ndërtimi.