Ideja e integrimit midis artit dhe arkitekturës daton që në origjinën e disiplinës, megjithatë, ajo mori një kuptim dhe qëllim të ri shoqëror gjatë lëvizjes avangarde të fillimit të shekullit të njëzetë, duke u bërë një nga karakteristikat më përcaktuese të Modernizmit. Kjo marrëdhënie e ngushtë është e dukshme në veprat e disa prej arkitektëve më të mëdhenj modernë, si Mies van der Rohe, Le Corbusier dhe Oscar Niemeyer, për të përmendur disa.
Është e panevojshme të thuhet se modernizmi doli nga një pritje e rindërtimit moral dhe material të një bote të shkatërruar nga lufta, duke shërbyer si një mjet për të forcuar një identitet kolektiv dhe, për rrjedhojë, lidhjen midis qytetit dhe banorëve të tij. Në këtë kontekst, shprehja artistike përdoret si një mjet për të formësuar jetën emocionale të përdoruesit, së cilës arti dhe arkitektura e kombinuar mund t’i japin një kuptim të ri, duke ofruar një vend që përfaqëson një ndjenjë të komunitetit, përveç funksionit dhe teknikës.
Zhvillimi profesional në Bauhaus u shënua nga ajo që Argan (1992) e quan “racionalizëm metodologjiko-didaktik”, duke inkurajuar bashkimin e të gjitha arteve përmes një Gesamtkunstwerk, i cili përkthehet afërsisht si një “vepër totale arti”, duke përfshirë arkitekturën, pikturën, skulpturën, dizajnin industrial dhe zanatet. Ky bashkëpunim pritej të ndodhte edhe në kantier, duke bashkuar kështu punën intelektuale dhe manuale në një përvojë të përbashkët. Siç thoshte eksponenti i tyre kryesor Walter Gropius, një arkitekt duhet ta njohë pikturën po aq sa një piktori duhet ta njohë arkitekturën. Nuk duhet projektuar një ndërtesë dhe më pas të porositet një skulptor; kjo do të ishte e gabuar dhe e dëmshme për unitetin arkitektonik.
Përveç programit Bauhaus, ky integrim midis disiplinave u ngrit gjithashtu, dhe më së shumti, nga Le Corbusier përmes kombinimit të elementeve nga piktura dhe skulptura me konceptet formale të arkitekturës. Në këtë kuptim, Le Corbusier – pavarësisht se ishte një “shfaqje e një njeriu” i cili predikonte sintezën e arteve në dizajnet e tij, por gjithmonë punonte si artist i vetëm – argumentoi se rolet e arkitektëve, piktorëve dhe skulptorëve ishin të një rëndësie të njëjtë duke kontribuar në bashkëpunime produktive në botën reale, domethënë në kantierin e ndërtimit në harmoni dhe dizajn të plotë.
Brasília – Painel de Athos Bulcão faz parte do acervo artístico do Palácio do Planalto que reúne 146 quadros e 17 esculturas exposta em áreas públicas do prédio (José Cruz/Agência Brasil)
Në një farë mase, kjo marrëdhënie e pandashme dukej aq utopike sa Lucio Costa deklaroi se ky art më i madh do të kërkonte një nivel evolucioni kulturor dhe estetik që ishte pothuajse i pamundur të arrihej, në të cilin arkitektura, skulptura dhe piktura do të formonin një trup koheziv, një organizëm të gjallë që nuk mund të shpërbëhej.
Sidoqoftë, Pallati Capanema në Rio de Zhaneiro është padyshim më i afërti që mund t’i afrohet kësaj utopie në Brazil duke u mbështetur në piktorin Candido Portinari, skulptorin Bruno Giorgi dhe arkitektin e peizazhit Burle Marx që në fillimet e zhvillimit të projektit. Siç thekson historiani francez Yves Bruand, rezultati është një ansambël me vlera të mëdha artistike, që forcon dhe plotëson shkëlqyeshëm arkitekturën, por në të njëjtën kohë i nënshtrohet asaj.
Siç tha dikur Rino Levi, arkitektura nuk është dytësore, por as nëna e të gjitha arteve. Ekziston vetëm një art dhe vlera e tij matet nga emocionet që na shkakton. Piktura dhe skulptura mund të jenë të pavarura, megjithatë, kur aplikohen në arkitekturë, ato bëhen pjesë e një tërësie.
Ky mësim mbi kolektivitetin dhe përvojat e përbashkëta fillon gjatë zhvillimit të projektit dhe prek çdo person që ka mundësinë të vizitojë veprën arkitekturore./Media Ndërtimi