Në fillim të tetorit, kritiku i lartë i artit i New York Magazine, Jerry Saltz, u ankua në Instagram se New York City “është bërë të duket si Houston ose Atlanta ose Charlotte ose Milwaukee”.
Objekti i vitriolit të tij ishte Hudson Yards; në postimin e tij (teknikisht, një ripostim i një fotografie nga ilustruesi i New Yorker Roz Chast), kompleksi prej 28 hektarësh në anën Far West Side të Manhattan-it shihet nga përtej lumit Hudson, anija e ulur në këmbët e rrokaqiejve ngjitur si një lodër e hedhur. .
“Në të ardhmen unë do të organizoj gjyqe të ngjashme me Nurembergun e 98,9% të të gjithë arkitektëve,” shkroi Saltz, përpara se të përfundonte me një apel të drejtpërdrejtë:
“TË gjithë kritikët e ARKITEKTURËS duhet të shkruajnë për të ndaluar ose të paktën sulmuar këtë të përditshme [sic]. Edhe nëse është e pashpresë. Mos lejoni që ata të vazhdojnë ta bëjnë këtë qytetin tonë të rrënojave.”
Saltz është i njohur për të qenit i çuditshëm – nuk do ta harroj kurrë serinë e postimeve të tij në mediat sociale, në fillim të pandemisë, duke detajuar zakonin e tij për të blerë disa porosi kafeje të mëdha në pika karburanti dhe ushqime, t’i marrë në shtëpi, t’i vendosë në frigorifer dhe ringrohja e tyre gjatë gjithë javës, as dyfishimi i tij kur njerëzit vinin në dyshim këtë praktikë, pretendimi i tij ishte se bërja e kafesë në shtëpi përbënte snobizëm – por unë e pashë se kjo ishte veçanërisht e tepërt. Çfarë mund të bëjnë kritikët për të ndaluar zhvillimet si Hudson Yards të rriten në qytetin e Nju Jorkut apo kudo tjetër?
Shumica e kritikave të arkitekturës bëhen në të njëjtën mënyrë si kritika letrare – ose arti, muzika ose filmi -: Ndërtesat (si piktura ose skulptura ose regjistrime filmash) merren si ngjarje të kryera, ushqim për admirim ose tallje, por në fund të fundit të pandryshueshme.
Por ndryshe nga lexuesit e letërsisë, të cilët mund të zgjedhin se cilët autorë t’u kushtojnë vëmendje dhe cilët të shpërfillin, cilët libra të blejnë dhe cilët të lënë pas, përdoruesit e arkitekturës rrallë vendosin nëse do të ndërveprojnë apo jo me një ndërtesë të caktuar.
Për një lexues, një pjesë e kritikës është një mjet i dobishëm. Mund t’i ndihmojë ata të kuptojnë se si t’i qasen intelektualisht një shkrimi; mund t’i ndihmojë ata të mendojnë për diçka pasi ta kenë lexuar ose ta vënë në bisedë me diçka tjetër; thjesht mund t’i ndihmojë ata të vendosin nëse do të blejnë apo jo një libër.
Kjo nuk është krejtësisht e rreme. Provat e ngjashme me Nuremberg të Saltz-it do të kërkojnë më shumë sesa kritikët e arkitekturës “të shkruajnë për të ndaluar ose të paktën sulmuar” disa nga gjërat e shëmtuara që po ndërtohen në qytete tani. Gjërat që bëhen do të ndryshojnë vetëm kur sistemi i financimit të ndërtesave të ndryshojë nga i udhëhequr nga zhvilluesit privatë fitimprurës në entitete publike. Kjo do të kërkojë reforma të mëdha që do të duhet të fitohen përmes organizimit politik, jo vetëm të punonjësve të arkitekturës, por të të gjitha llojeve të punëtorëve brenda dhe jashtë fushës.
Kritikët nuk do ta sjellin vetëm atë ndryshim. Por nëse përfitojmë nga liria editoriale që na jep përhapja e re e platformave botuese, ne thjesht mund të ndryshojmë mënyrën e kritikës nga ajo që thjesht lidhet me një opinion të lënë pas dore te ndërtesat që janë bërë tashmë, në atë që shikon nga afër pse dhe si bëhen ndërtesat. Ne mund të bëhemi më pak të interesuar në atë se si duket një ndërtesë ose se si ajo angazhohet me idetë arkitekturore të fundit dhe më shumë se kush ka paguar për të ose kush mund ta përdorë atë. Mund të përpiqemi të gjejmë një audiencë që arrin përtej atyre që tashmë marrin pjesë ose janë të interesuar në këtë fushë. Ne mund të nxjerrim linja më të qarta midis atyre që e shohin arkitekturën si një objekt spekulativ fitimprurës dhe atyre që e dinë se është burim krenarie qytetare, identiteti kulturor, ndjenjë e shtëpisë. Ne mund, nëse guxojmë, ta bëjmë pak më të lehtë për ata që duan të zemërohen kundër makinës ta bëjnë këtë.
Marianela D’Aprile është një shkrimtare që jeton në Brooklyn. Puna e saj mbi arkitekturën, politikën dhe kulturën është shfaqur në Metropolis, Jacobin, ICON, The Nation, AN dhe gjetkë. Ajo është pjesë e bordit të Lobit të Arkitekturës dhe është anëtare e Socialistëve Demokratikë të Amerikës./Media Ndërtimi.