Në prag të zgjedhjeve lokale, e mora aparatin tim fotografik në udhëtim për në disa fshatra të Kosovës, të cilat ndodhen në margjina të qyteteve. Tani, pak njerëz shohin ndonjë interes në këto vende. Të lëna pas dore dhe në mungesë të investimeve, shumica e banorëve i kanë lënë pas këto fshatra për qytetet afër tyre.
Leskovec, Prizren
Me të marrë rrugën për në fshat mirëpritem nga një tabelë e vjetër e investimeve komunale në ndërtimin e rrugës cila e lidhë Leskovecin me qytet. Një rrugë gati 4 kilometra, e cila kishte kushtuar më shumë se 400 mijë euro. Për ironi, rruga e cila për qellim kryesor kishte afrimin e fshatit me qytet ne fakt u bë rruga ku shumica e banorëve u larguan për në qytet dhe fshati mbeti vetëm me pak nga ta. Me kalimin e kohës bimët pranë rrugës filluan të marrin atë dhe tanimë rruga e cila ishte mburrej për Komunën e Prizrenit filloi të ngushtohej nga të dyja anët.
Me të hyrë në fshat lehja e një qeni të vetëm lajmëroi arritjen time. Dy djem të rinjë filluan të ngjiteshin sipër një bregu për ta pritur këtë të panjohur.
Në fillim i pyeta nëse e kishin babën në shtëpi. Dy djemtë më thanë që duhet të vija të dielën për ta takuar pasi ishte në Prizren.
Megjithatë, unë munda ta kundroj fshatin përrreth. Ai qe malor, i gjelbëruar dhe me rrugë të cilat shpienin në çeshmen e fshatit i cili gjindej gati në fund të saj, në një kodër prej ku shihej një pjesë e madhë e rrafshit të Dukagjinit. Nuk mund të rezistoja pa e thënë herë pas here se sa i lumtur do të isha po ta kisha mundësinë të jetoja në këtë vend. Një vend tejet i qetë, qetësia e të cilit tregonte se kishe mbetur i vetmuar.
Të dielën u ktheva. Rrugës e kuptova që të rinjët e Prizrenit vinin këndej për të bërë piknik.
Në fshat u afrova tek shtëpia e fundit e banuar. Aty m’u afrua një burrë me fytyrë të qeshur e të ngrohtë, ngrohtësi e cila sikur iu hoq nga fytyra posa e kuptoi që isha gazetar.
Shikimi i tij shikonte vazhdimisht në aparatin tim fotografik. Edhe pse ia shpjegova dhe e sigurova për punën time, zotëria, të cilin do e quaj Hilmi, nuk ndërroi mendje dhe më propozoi të bisedonim në mënyrë anonime.
“Edhe nëse vinë, nuk kanë pse me lypë vota te unë, krejt e dinë që unë nuk ndërroj partinë!”, tha Hilmiu duke shtuar se rruga e ndërtuar vite më parë me të vërtetë ishte ajo që e mundësoi largimin e banorëve. Megjithatë ai tregoi se edhe para shtrimit të rrugës fshati s’kishte pasur shumë banorë.
“Para se mu shtru asfallti jem konën gjashtë shtëpi, tash kam mbetë vetëm”, tha ai.
Sipas tij, administrata lokale e Prizrenit nuk ishte interesuar për mirëqenien e fshatarëve. Punëtor krahu gjatë gjithë ditës dhe blektor në shtëpi, Hilmiu tashmë e kishte bindur veten se edhe ai duhet të largohej. Pas disa muajsh, me familjen do të shpërngulet në pjesën periferike të Prizrenit, e cila njifet si Tusuz.
Ky udhëpërshkrim është i autorit Ferdi Limani, fotograf, të publikuar në Kosova 2.0 /Media Ndërtimi/