Aktuale
“Vila e Enverit” hapet në 19 gusht : Cine Tarkovsky sjell fituesin e Palme d’Or 2019 në Tiranë
Kush di se vila e diktatorit Enver Hoxha kishte pishinë e kinema personale apo se qyteti i Shkupit u projektua nga urbanistë grekë e japonezë?
Një kinema nomade, Cine Tarkovsky, evidenton objekte të izoluara për publikun, pjesë të arkitekturave të sistemeve totalitare që kanë qeverisur shtetet e Ballkanit, për t’i kthyer ato në kinema me hyrje të lirë për publikun, për një natë.
Stacioni i parë është Tirana, si një kryqëzim e si një qytet në një transformim intensiv. Brenda vilës së diktatorit Enver Hoxha, një vilë hermetike për mbi 60 vite, do të shfaqet filmi i vlerësuar me Palmën e Artë në Festivalin e Filmit në Kanë për vitin 2019, Vasilis Kekatos, “Distanca mes nesh dhe qiellit”. I ftuari i parë i Cine Tarkovsky, Kekatos, do të shfaqë në 19 gusht filmat e tij të fundit e do të bisedojë me publikun dhe kineastët e rinj për rrugëtimin e tij artistik.
“Duket surreale që Fituesi i Kanës të na vizitojë vetëm 3 muaj pas fitores. Por ai do të vijë. Ngjan e pabesueshme që një vilë e izoluar ku Enver Hoxha jetoi e vdiq do kthehet në kinema. Por do të ndodhë.”
“U rrita në Tiranë, një qytet kolazh; Tirana është një dikotomi objektesh dhe monumentesh. Ndërtesash që kthehen në monumente, e monumentesh që sillen si objekte. Për pasojë, vendi i individit në këtë mjedis shndërrohet nga dëshmitar në pjesëmarrës.”- thotë Iphi Ghenie, e cila ka kontribuar si pedagoge e jashtme në Fakultetin e Arkitekturës në Tiranë dhe vazhdon studimet e saj në ETH Zürich. Prej disa vitesh ajo ka bashkëthemeluar blogun e parë të arkitekturës në Shqipëri, arkitektëza.”Tirana është e vogël. Në një rreze prej pesë kilometrash nga qendra shtrihet gjithë qyteti, duke përfshirë periferinë e tij. Çdo ndodhi e rëndësishme e këtij qyteti manifestohet në arkitekturën dhe mjedisin e vet të ndërtuar. Lagjet e vjetra otomane, pjesë nga pazaret dhe xhamitë qëndrojnë akoma në qendrën e saj, përkundër arkitekturës italiane të fillimshekullit të kaluar, afër arkitekturës së ngurtë komuniste, ngjitur me kulla të reja në ndërtim. Shtrydhja e këtij numri ngjarjesh hapësinore në një hapësirë kaq të vogël i japin Tiranës një ndjesi të veçantë. Është lindje aq sa është perëndim. Xhami, kisha, e kulla qendrash biznesi e hotelesh shpojnë vijën e horizontit të qytetit. Dominimi i gjithçkaje, pa një hierarki të veçantë, e bën Tiranën të ngjajë si një eksperimet i vazhdueshëm urban.”