Arkitekturë
Prestigjiozja ArchDaily shkruan për Pavijonin e Kosovës dhe librin e Eliza Hoxhës

Një nga mediat online më të mëdha në botë për arkitekturë, ArchDaily së fundi ka shkruar edhe për Pavijonin e Kosovës të kuruar nga Eliza Hoxha që ishte pjesë e Bienales së Venedikut dhe librin e saj që flet për Prishtinën e vetëve të 90-ta.
Vitet e 90 -ta në Kosovë nën regjimin e Millosheviqit njihen si kohë represioni, një kohë kur shqiptarët etnikë u dëbuan nga të gjitha institucionet shtetërore dhe u larguan nga jeta publike.
Financuar nga tatimi mbi të ardhurat prej 3 për qind kryesisht nga diaspora shqiptare, shqiptarët krijuan një sistem paralel të arsimit, kulturës dhe kujdesit shëndetësor në shtëpitë e tyre private, të cilat qytetarët i ofruan falas. Këto shtëpi private siguruan hapësirë për jetën publike për pothuajse dhjetë vjet në kryeqytetin e Prishtinës dhe qytete të tjera në Kosovë. Në vitet e 90-ta, jeta që qendra e qytetit siguroi për të gjithë përfundoi për shqiptarët, dhe të gjitha aktivitetet u zhvendosën në periferi. E gjithë bashkësia shqiptare u tkurr në shtëpi private. Shtëpia u bë shkollë, restorant, hapësirë promovuese, zyrë, galeri arti, spital në të njëjtën kohë.
Kjo shkrirje private dhe publike, e mbyllur dhe e hapur, brenda dhe jashtë, intimiteti dhe transparenca, jo vetëm që ndikoi në tipologjinë e banesave dhe në strukturën urbane, por gjithashtu e detyroi jetën e qytetit të lëvizë në periferi, duke e bërë hapësirën e qytetit të marrë një kuptim dual; përdorimi i hapësirës kishte kuptime të ndryshme për komunitetin shqiptar dhe atë serb. Nën shtypje, duke përdorur hapësirën private si publike, e bënë shtëpinë një metaforë për qytetin. Çdo shtëpi ofroi një imazh pasqyrë të qytetit. Ato mund të shihen si vende ku gjërat gjenin stabilitetin e tyre në një kohë pasigurie, dhune dhe jo-stabiliteti në Kosovë. Vetëm kur shqiptarët dolën në rrugë për të protestuar kundër padrejtësisë së qeverisë, sheshi i qytetit u bë një hapësirë publike për ta. Të privuar nga mediat dhe informacioni në gjuhën shqipe, familjet shqiptare blnë satelitë. Çdokush mund të dallonte saktësisht apartamentet që i përkisnin shqiptarëve dhe kjo ishte thjesht për shkak të satelitëve, të cilët vareshin në ballkone. Shumë shpejt peizazhi urban u kthye në një “kopsht me kërpudha të bardha”.
Për shqiptarët, qyteti ishte kudo ku këto pjata satelitore vareshin dhe shtëpitë private ishin të hapura për publikun, por jo vetë qyteti. Kjo përvojë kolektive nuk mund të qëndrojë jashtë historisë së pavijonit. Prandaj, libri u bë një platformë tregimi për anëtarët e komunitetit që kanë përjetuar vitet e 90-ta. Për ta sjellë këtë histori me të gjithë kompleksitetin dhe tërësinë e saj, tre breza janë ftuar të kontribuojnë në bërjen e këtij libri. Ne ftuam pleqtë dhe njerëz të moshës së mesme, që kaluan rininë e tyre në vitet 90-ta të cilët kanë pak ose aspak kujtime të atyre viteve, të cilët kujtojnë me anë të tregimeve që kanë qarkulluar në familjet e tyre, historitë e prindërve të tyre për dëbimin nga puna, përvojën e vëllezërve e motrave për të shkuar në shkolla në shtëpi private dhe përvojën e tyre duke mos kuptuar se çfarë po ndodhte në atë kohë. Libri sjell në sipërfaqe eksperienca personale dhe kolektive nga këndvështrime të shumta disiplinore. Kjo është hera e parë që kemi hartën e qytetit paralel të Prishtinës. Hulumtimi dhe procesi i hartimit të qytetit ishte shumë i rëndësishëm, sepse mënyra në të cilën u shpërnda hapësira në sistemin paralel nuk është dokumentuar kurrë. Nga ana tjetër, transformimet e shpejta të qytetit të Prishtinës kanë errësuar hartën dhe këto pika referimi, prandaj ishte e rëndësishme ta dokumentonim atë, jo vetëm për gjeneratën e re, por edhe të pranonim kontributin e qytetarëve në atë kohë.
