Connect with us

Aktuale

Njeriu që ndërtoi Kukësin nëntokësor në Shqipërinë staliniste

Published

on

Për thuajse dy dekada, Feti Gjici punoi me një projekt që ishte aq sekret saqë ishte i detyruar t’i mbyllte planet në kasafortë çdo mbrëmje para se të dilte nga zyra. Ai nuk foli kurrë për të me miqtë apo familjen.

Gjici ishte planifikuesi kryesor i qytetit të Kukësit, në Shqipërinë veriore, gjatë viteve të regjimit komunist të udhëhequr nga diktatori stalinist Enver Hoxha. Udhëheqësi paranojak dhe izolacionist ishte i tmerruar nga rreziku i luftës dhe ndërtoi qindra mijëra bunkerë betoni për të mbrojtur popullsinë nga pushtimet.

Në Kukës, jo larg kufirit me Jugosllavinë, gjërat shkuan edhe më tej. Detyra e Gjicit, duke nisur nga fillimi i viteve ’70 e përfunduar vetëm me shembjen e regjimit më 1991, ishte ndërtimi i një qyteti nëntokësor, 30 metra nën Kukës.

Planet e para ishin një seri vendstrehimesh kundër bombave. Teksa vitet ’80 ecnin, nën urdhrat e shefave të ushtrisë Gjici shtoi tunele e dhoma të tjera në projektin nëntokësor, përfshirë hapësirat për një shtypshkronjë, një spital dhe furrë buke. Pastaj u shtua rrjeti elektrik dhe i ujit. Do të bëhej edhe një qendër komande për ushtrinë, rajoni i policisë dhe gjykata. Ideja ishte që aty të mund të jetonin 10 mijë njerëz për një periudhë deri në gjashtë muaj, me mjete të mjaftueshme jetese.

‘Sigurisht, në kohë lufte gjërat mund të funksionojnë me kapacitet të reduktuar, por idea ishte të kopjonim të gjithë qytetin nën tokë’, tregon Gjici, tani 72 vjeç.

Në fillim të viteve 70, autoritetet komuniste përmbytën të gjithë Kukësin me një liqen artificial gjatë ndërtimit të një hidrocentrali. Planifikuesit e qytetit duhej të projektonin një qytet të ri gjatë tij dhe të vendosnin aty gjithë popullsinë e qytetit. Gjici ndihmonte në projektimin e Kukësit të dytë mbi tokë kur e thirrën shefat e ushtrisë e të sigurimit. ‘Meqë po bëja punë të mirë, më besuan planet që kishin për qytetin nëntokësor’, thotë.

I pyetur se çfarë do të thoshte nëse ndonjë koleg e pyeste se me çfarë po punonte, ai qesh. ‘Nuk ishte në kulturën e njerëzve të pyesnin se çfarë po bëje’. E shoqja kishte një farë ideje se ai punonte me një projekt nëntokësor prej shumë vjetësh, por nuk i kërkoi kurrë detaje. ‘Ajo e dinte që nuk duhej të bënte pyetje’.

Meqenëse strehimi ishte shumë sekret, Gjici kishte vetëm një skuadër prej 30 punëtorësh ndërtimi për ta ngritur atë, pasi secili prej tyre kishte kaluar në sitën e sigurimit. ‘Sa më pak njerëz ta dinin, aq më mirë’, thotë. Kjo skuadër e vogël u nda më tej në dyshe, të cilat shkonin të punonin në vende të ndryshme të strehimit, pa e kuptuar që ishin të gjitha të lidhura në një rrjet të madh.

Gjatë viteve 80, autoritetet kryenin rregullisht manovra: kur binte sirena, e gjithë popullsia e Kukësit mund të futje nëntokë për shtatë minuta, përmes 30 hyrjeve. Por ishte e ndaluar të endeshe rrotull pasi hyje brenda dhe ishte sekret që rrjeti bashkohej përmes tuneleve që zgjateshin me kilometra.

Ndërtimi i rrjetit nëntokësor përfundoi më 1989 pas instalimit edhe të rrjetit të ujit e të energjisë. Por, regjimi ra para se secila prej zonave të tij të pajisej plotësisht për funksionet e paracaktuara.

Këto ditë, zbritja në tunele nuk është për njerëz me zemër të dobët. Gjici drejton udhën poshtë shkallëve me lagështirë e rrjeta merimangash, gjithmonë e më thellë. Hyrja në shumicën e tuneleve është bllokuar nga grumbuj rëre e balte.

Pas 30 vjet neglizhimi, kryebashkiaku i ri i Kukësit, Safet Gjici, kushëriri i Fetiut, dëshiron të përfundojë atë që nisën komunistët para se ta hapë për publikun.

Në vitet ’90 ai ishte kurioz pasi dëgjoi historitë e kushëririt dhe zbriti në rrjetin e braktisur me disa shokë. ‘Sinqerisht, nuk mund ta besoj sa i thellë ishte’, thotë. ‘Ecëm ca, por u tmerrova dhe u kthyem mbrapsht. Kishte fjalë për njerëz që ishin futur aty poshtë e nuk kishin dalë më’.

Më vonë shkoi përsëri, këtë herë me kushëririn dhe llambat e duhura, e nuk i besohej sa i madh ishte. Një vizion nisi t’i krijohej në mendje. Disa muaj më parë ai u zgjodh kryetar i Bashkisë dhe vendosi që kishte ardhur koha.

‘Duam ta kthejmë në një qytet nëntokësor për vendasit e turistët’, thotë. E pranon se idetë i ka ende të zbehta, por parashikon restorante, vende vizitash e dyqane, njerëzit mund të ecin përmes tuneleve e dalin te liqeni artificial, ku mund të shëtisin me varkë.

Në mars shpreson të përfundojë një marrëveshje për fonde 2.6 milionë euro nga BE për të nisur rinovimin. Por pa shumë më tepër se aq, planet e tij ambicioze mund të kenë po aq gjasa për t’u realizuar sa ato të Shqipërisë komuniste.

Ka nga ata që vënë në pikëpyetje shndërrimin e trashëgimisë komuniste në vende atraksioni me stil parqesh. Kompleksi gjigant i bunkerëve të ndërtuar për elitën komuniste në rrethinat e Tiranës është kthyer tashmë në muzé. Ka plane për hapjen për publikun të shtëpisë së Enver Hoxhës, e lënë ashtu siç ishte kur diktatori vdiq më 1985.

‘Në pjesën tjetër të Evropës komuniste shtypja përfundoi në vitet 60, por këtu vazhduan deri në fund’, thotë Enriketa Papa, historiane në Universitetin e Tiranës. ‘Njerëzit vdisnin për bukë e ata ende ndërtonin bunkerë. Për çfarë na duhen muzetë e bunkerëve tani, kur nuk ka ende muze për viktimat e komunizmit?’

‘Ishte kohë e tmerrshme. Gjysma e vendit ishin spiunë dhe kishte kufizime për çdo gjë. Nuk duam t’i shohim prapë ato kohë, as për vete dhe as për ndokënd tjetër në botë’, thotë Safet Gjici.

Kushëriri i tij ishte më ekuivok, duke reflektuar një lloj nostalgjie për regjimin e Hoxhës midis brezit të vjetër, sidomos të atyre që kishin disa privilegje. ‘Unë isha nga një familje bujqish në fshat dhe m’u mundësua studimi për inxhinieri në kryeqytet bashkë me dhëndrin e Enver Hoxhës. Në atë kohë nuk kishte diskriminim’, thotë, duke injoruar ekzekutimet, kampet e punës dhe të burgosurit politikë.

Sa për qytetin nëntokësor, ai e refuzon idenë se ndërtimi tij fliste për paranojë dhe deklaron se ishte ‘më e pakta’ që çdo qeveri me mend do të bënte për qytetarët e saj. ‘Tani më tepër se kurrë kemi nevojë për të’, thotë. ‘Duhet të mirëmbahet, të mësojmë brezin e ri se rreziku u luftës është gjithmonë i pranishëm’/Nga Shaun Walker dhe Fatjona Mejdini-The Guardian.

Aktuale

Deodorantë, shishe uji plastike…: Çfarë nuk duhet të lini në vetura në ditët e nxehta?

Published

on

Dielli dhe nxehtësia kanë një efekt shkatërrues në disa gjëra që përdorim dhe nuk është e mençur t’i lëmë në vetura.

Duket e arsyeshme të mbani një shishe me ujë në veturën tuaj gjatë një vale të nxehtë. Megjithatë, bisfenoli A dhe ftalat në plastikë, kimikate që veprojnë si lidhës dhe e bëjnë plastikën fleksibël, po shkaktojnë shqetësim tek ekspertët që studiojnë efektet e tyre në shëndetin e njeriut. Lënia e ujit në shishe plastike në një makinë të nxehtë mund të bëjë që këto substanca të lëshohen në ujë, shkruan The Sunday Times.

Nxehtësia e madhe në vetura mund të dëmtojë bateritë e të gjitha pajisjeve që i përdorin, që nga kompjuteri, celularët… Ka edhe shishe me krem kundër diellit, të cilat nuk duhet t’i lini në diell (një paradoks interesant, apo jo?) sepse në disa raste mund të shpërthejnë. Më pas janë të gjitha spërkatjet, nga deodoranti tek llaku i flokëve. Kur temperatura arrin rreth 48 gradë Celsius, presioni në rezervuar rritet mjaftueshëm për të shkaktuar një shpërthim, thonë ekspertët. Kornizat plastike të syzeve të diellit mund të shtrembërohen dhe zbardhen, dhe lentet mund të shtrembërohen.

Disa ilaçe, si antibiotikët, duhen mbajtur në frigorifer. Ilaçet në përgjithësi nuk e tolerojnë nxehtësinë dhe disa prej tyre do të bëhen të papërdorshme pas ekspozimit ndaj temperaturave jashtëzakonisht të larta. Nëse përdorni injeksione adrenaline, dobia e tyre zhduket në automjetet e nxehta. E cila, natyrisht, është çështje jete ose vdekjeje.

Buzëkuqi do të shkrihet në temperatura të larta.

Është dokumentuar se kanaçet e gazrave mund të shpërthejnë kur ekspozohen ndaj nxehtësisë ekstreme. Edhe lëngu i portokallit mund të shpërthejë nëse lihet në makinë për një kohë të gjatë, dhe kjo do të thotë një brendshme ngjitëse…

Lënia e çakmakut të disponueshëm në makina në ditët e nxehta nuk është një ide e zgjuar. Shpërthimi i tyre mund të shkaktojë dëme të mëdha dhe madje të thyejë xhamin e përparmë./Media Ndërtimi

Continue Reading

Aktuale

Themelohet Oda e Minierave të Kosovës

Published

on

Me ceremoni të mërkurën është bërë hapja e Odës së Minierave të Kosovës që u konsiderua një hap tejet i rëndësishëm për zhvillimin ekonomik, raporton Ekonomia Online.

Themeluesi, Mentor Demi, ka thënë se kjo ceremoni është një hap shumë i rëndësishëm në drejtim të zhvillimit të industrisë së minierave në Kosovë.

Alaudin Kodra, anëtar i Bordit në Odën e Minierave të Kosovës, ka thënë se gjeologjia e Kosovës, është e pasur dhe pikërisht kjo ka qenë një nga arsyet e fillimit të tij për punuar në Kosovë.

“Ligji minerar është ligj i mrekullueshëm i cilësisë së lartë për dallim nga. Pjesa perëndimore e Kosovës është një vazhdimësi e gjeologjisë së Shqipërisë. Kosovës i duhen kompani serioze, dua të iu urojë gjithë të mirat të keni suksese”, ka thënë nder tjera Kodra.

Zëvendësministri i Industrisë, Sipërmarrjes dhe Tregtisë, Mentor Arifaj, ka thënë se kontributi i madh për të ardhur deri te hapja e Odës është për tu vlerësuar.

“Do ta luajë një rol ndërmjet një katalizatori i akterëve të shumtë dhe investitorëve potencial qoftë vendor apo ndërkombëtarë. Oda do ta luajë një rol të rëndësishëm në kuptimin e avancimit duke përfshirë njësi të ndryshme në arenën ndërkombëtare në sektorin e minierave”, ka thënë ai.

Nurten Deva, Rektor i Universitetit Isa Boletini, ka thënë se zhvillimi i industrisë minerare ka një rol të rëndësishëm në zhvillimin ekonomik.

“E përgëzojë zotëri Demin për guximin që ka ndërmarrë një hap të tillë për themelimin e një odë nga privatët. Nuk e kanë pas mbështetjen e duhur për të arritur vizionin në planet e tyre strategjike”, ka thënë Deva. Andor Lips, Drejtori jo-ekzekutiv në Western Tethyan Resources, ka thënë se Osat kanë shumë të rëndësishme si një lloj urë lidhëse në mes të investitorëve të huaj dhe institucioneve shtetërore./Media Ndërtimi

Continue Reading

Aktuale

Gjykata e Apelit anulon vendimin për ndërtimin e hidrocentralit të Poçemit në Vjosë

Published

on

Pas 10 vitesh nëpër procese gjyqsore, banorët e Mallakastrës fituan të parën betejë ligjore për çështjet mjedisore në vendin tonë. Gjykata Administrative e Apelit në Tiranë anuloi të mërkurën vendimin për ndërtimin e hidrocentralit Poçem në lumin Vjosa. Gjykata i dha të drejtë banorëve dhe organizatave mjedisore, duke konfirmuar aktvendimin e plotë të shkallës së parë dhe argumentet e tij në mbështetje të pretendimeve të paditësve.

Vendimi shënon fitoren përfundimtare të çështjes së parë mjedisore të trajtuar nga Gjykata në Shqipëri.

Beteja ligjore ka nisur në dhjetor të vitit 2016 nga EcoAlbania, EuroNatur dhe Riverwatch, së bashku me 38 banorë të fshatit Kutë në Mallakastër. Ata kundërshtuan ndërtimin e hidrocentralit të Poçemit, duke pretenduar se “procedurat e ndjekura për dhënien e kontratës koncensionare si dhe procesi i konsultimeve me publikun, ishin zhvilluar në shkelje të legjislacionit shqiptar dhe të konventave ndërkombëtare”.

Banorët dhe organizatat fituan betejën e parë në maj të 2017, kur Gjykata Administrative e Shkallës së Parë vendosi në favor të tyre.

Palët e paditura janë Ministria e Mjedisit, Agjencia Kombëtare e Mjedisit, Avokati i Shtetit (në emër të Ministrisë së Energjisë) dhe shoqëria koncesionare (Kovlu Energy), të cilat apeluan vendimin e Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë.

Pas 8 vitesh Gjykata e Apelit ka vendosur të rrëzojë padinë e tyre dhe të lërë në fuqi vendimin e Gjykatës Administrative të Shkallës së Parë.

Ndërkohë që vijonte kjo betje ligjore, banorë dhe organizata mjedisore si EcoAlbania nisën fushatën në mbrojtje të lumit Vjosa “Të shpëtojmë zemrën blu të Evropës”.

Pas një beteje të gjatë, në Mars 2023, lumi Vjosa dhe degët e tij Drino, Bënça, Shushica dhe Kardhiqi, u shpallën Park Kombëtar duke ofruar mbrojtje ligjore edhe nga 45 hidrocentralet e planifikura për t’u ndërtuar në gjithë basenin e Vjosës.

Drejtues i Eco Albania Olsi Nika në një reagim për mediat tha se “edhe pse ky vendim vjen në një tjetër realitet, pas shpalljes së Parkut Kombëtar të Vjosës, ne e konsiderojmë si një arritje për komunitetin, aktivistët dhe avokatët e angazhuar në mbrojtjen e lumit Vjosa, të cilët e kanë ndjekur këtë çështje me rigorozitet dhe vendosmëri”.

Hidrocentrali i Poçemit, ishte aktpadia e parë e një çështjeje mjedisore në Gjykatën Administrative në Shqipëri. Ajo i hapi rrugën shumë çështjeve të tjera mjedisore të ngritura nga organizatat dhe banorët për të kërkuar të drejtën për ruajtjen e pasurive natyrore të vendit.

Avokati i çështjes Vladimir Meçi tha se vendimi përfundimtar përbën një arritje në ndërtimin e praktikës gjyqësore administrative që lidhet me te drejtën mjedisore në Shqipëri.

“E gjithë ecuria e çështjes së kundërshtimit të ndërtimit të HEC-it të Poçemit në rrugë gjyqësore, është një model pioner për të gjithë ata që kanë qenë pjesë e tij, përfshirë Organizatat, komunitetin, ne avokatët por edhe vetë gjykatën”, tha Meçi./Mediqa Ndërtimi

Continue Reading

Trending