Arkitekturë
Mehr Licht! – nga Xhelal Llonçari

Shkrim autorial i profesorit Xhelal Llonçari për librin “Qyteti është gjithandej” që u prezantua në Bienalen e Venedikut më 2018 nga profesoresha Eliza Hoxha.
Botohet pa ndërhyrje
Kishte kohë që nuk kisha kaluar kah korzoja. Ajo shmangej nga të gjithë. i bienim andej vetëm në rastet kur nuk kishte alternativë. Korzoja gjatë, kishte qenë “zemra “ e qytetit, aty pothuajse të gjithë e kishin vendin e vet: te pema, te kiosku , te sporti etj. Aty gjeneratë pas gjenerate venin “nënshkrimet “ individuale dhe grupore, kështu ishte formesuar identiteti i qendrës dhe në të njejten kohë individet ndërtonin personalitetin me të cilin identifikohshin në qytet. Në korzo tash ishin vendos forcat policore dhe se ajo tashmë i gjasonte një cope të zhivës, të cilën kur e godet shpërndahet në nukleuse të vogla.
Në vend të qendrës, qytetarët, grupet e ndyshme të mëdha ose të vogla kishin “gjeneruar” hapësira tjera në ato nukleuse të cilat ishin të shpërndara gjithandej qytetit. Kjo mënyrë e të jetuarit, ose bashkjetuarit me qytetin kishte dal si produkt i ndrydhjes së fortë nga grushti që iu kishte dhënë. Ky qytet i vogël por mivjeçar kishte qenë shpesh arenë e betejave dhe përplasjeve të ndryshme gjatë historisë së vet, dhe tani kishte nxjerrë nga gjiri i memorjes, mënyren e të jetuarit në hapësira alternative paralel me pushtuesin.
Çdo gjë ishte mbyllur nga ana e pushtetit okupator: shkollat, spitalet, fabrikat, kurse puntorët ishin dëbuar nga puna. Ata pasi kishin okupuar të gjitha objektet institucionale kishin vënë nën kontrolle të rreptë qendren e qytetit dhe të gjitha udhkryqet që të sjellnin ose të shpienin nga ai në qytette tjera; gjë qe skajshmërisht e vështirsonte jetën e përditëshme. Jeta kulturore si ekspozitat e arteve pamore, orët letrare tash organizoheshin në kafiterit që ishin në orbitën e parë nga qendra dhe syri inspektues i “atyre”. Arkitektët ato pak projekte qe i hartonin bashk me porositësin shfaqnin optimizem, qëndresë dhe shpirt kreativ i cili nuk mund të robërohej.
Fëmijët vijonin mësimin nepër shkolla të vendosura në shtëpitë private, deri te to shkonin kah rrugët dytësor dhe rrugicat që mos të hasnin në “ata”, te cilët jo rrallë i ngisnin duke i detyruar që ta trupojnë Lumbardhin, lumin malor të qytetit me uj shumë të ftohët. Kontrollet mjekesore i bënim nepër ambulanta private si dhe në atë të motrave të Nënë Terezës e cila funkciononte me shumë vështirësi.
Kafet i pinim në këto kafiteri që ishin të shmangura nga qendra. Mirpo sa ma shumë vite i shtoheshin 90-shit aq më shum shtohej represioni e po aq më shum hapësirat alternative largoheshim nga qendra në formë të rrathëve koncentrik. Aty kah fundi i atyre viteve kafet, ndonjë gotë birrë, o raki , tash më i pinim nepër disa hapësira krejtësishtë tipike të kohës dhe nuk jam i sigurtë në mund të quhen me ndonjë emër nga lokalet ekzistuese në botë ku shërbehen pijet. Në të vertet ato ishin dhoma të rëndomta në shtëpitë e fqinjeve ku në mbrëmje mblidheshin të njohurit e lagjës.
Aty nuk vinin të panjuhurit, sepse ata nik kishin mundësi ta dinin e as të vinin nga që nuk mund të shkonin më largë se rruga ku banonin; pra ishte një tip i mbyllur i lokalit ku ulëshim në orenditë e shtëpisë ndersa pijet dhe ndonjë meze vinin nga kuzhina familjare për një kompenzim minimali sa për mbijetesë. Hapësirat publike shumë funkcionale tash më kishin rënë në hapësira monovalente.
Dy herë në javë kisha mësim me studentet e arkitekturës në Prishtinë. Nisesha heret në mëngjes. Çdo nisje ishte e veçantë sepse askush nuk mund ta parashikonte si do të shkoi udhëtimi, si do të përfundoi dhe a do të përfundoi në destinacionin e synuar. Gjatë këti udhëtimi se paku pesë herë i nënshtroheshim kontrolleve policore. Maltretimet ishin nga më të ndryshmet dhe ushtroheshin të të gjithë pa marrë parasyshë moshën dhe gjininë, më që për “ata” na e kishim aritë graden e teroristit. Fakulteti i arkitekturës ishte vendos në një shtëpi dykatëshe dhe në disa objekte përcjellese për rreth. Këto objekte ishin tjerra në të cilën ne dhe studentët endnim qylymin arsimor të rezistencës paqësore kundër të keqës, e cila vinte nga gjugjet që ishin vendos në pushtet.
Pamje nga kafiteria ”Ever Green” në Pejë, ku gjatë viteve të 90-ta u organizuan 43 ekspozita të arteve pamore.
Këta njerëz të vegjël i kishin hijet shum të gjata pasi dielli tek ne ishte në perendim. Ato hije mbulonin gjithçka, ndërsa ne kishim nevojë për më shum dritë.
Prishtinë, 26 mars 2018
