Arkitekturë
Kimberly Dowdell: Thellësia e trashëgimisë në arkitekturë

Në vitin 1947, gjyshërit e mi blenë një shtëpi modeste në stilin e Viktorias pranë Belle Isle në Anën Lindore të Detroit, duke u bërë familja e parë me ngjyrë për të integruar në lagje. Kjo shtëpi, në të cilën kam jetuar deri në moshën 9 vjeçare, u bë pjesë e strukturës së një lagje pa investime dhe, si shumë ndërtesa në zonë, u shkatërrua përfundimisht. Një arsye që vendosa të bëhesha një arkitekte, në moshën 11 vjeçare, ishte të ndihmoja në përmirësimin e vendlindjes sime dhe kështu të parandaloj që më shumë kujtime të familjeve të jenë të kërcënuara.
Sot, puna ime përqendrohet në krijimin e lagjeve të forta në të cilat njerëzit ndihen të sigurt dhe të fuqizuar për të ndërtuar një jetë të mirë. Si grua afrikano-amerikane, unë jam shumë e vetëdijshme se lagjet e prekura në të gjithë Shtetet e Bashkuara janë në mënyrë dis-proporcionale të banuara nga njerëz me ngjyrë, ndërsa profesioni i ngarkuar me parashikimin e rilindjes së tyre është jo-proporcionalisht i bardhë. Si drejtoreshë Organizatës Kombëtare të Arkitektëve të Pakicave (NOMA) për vitin 2019-2020, shpresoj të ndihmoj në suksesin e firmave arkitekturore të pakicave në mënyrë që ata t’i bëjnë ballë të kësaj pune të rëndësishme.
Si e tillë, unë u godita nga mungesa e firmave afrikano-amerikane në listën “ARCHITECT 50” të lëshuar kohët e fundit, një defekt që ka ekzistuar në këtë listë frymëzuese dhe prestigjoze që nga fillimi i saj në vitin 2009. Por mungesa e tyre e përfaqësimit shtrihet përtej kësaj liste: Afro-amerikanët mungojnë plotësisht në profesion. Nga më shumë se 113,000 arkitektë në Shtetet e Bashkuara, rreth 2,250 janë afrikano-amerikanë, më pak se 2 për qind e profesionit në një vend që është 13 për qind afrikano-amerikan.
Konsideroni ndikimin e këtij jo-përfaqësimi në komunitetet në të cilat shumë arkitektë të minoriteteve u rritën dhe mund të qëndrojnë ende. A janë qytetet më të mira me autorësinë e projektimit nga arkitektët që njihen mirë me mjedisin? A duhet të projektohen dhe ndërtohen komunitetet me ngjyrë nga një ekip i llojllojshëm? A duhet të përfitojë çdo lagje nga diversiteti i mendimit dhe përvojës në dizajn? Unë mendoj se përgjigja për të gjitha këto pyetje është po.
Sipas Kombeve të Bashkuara, dy të tretat e popullsisë së botës do të jetojnë në qytete apo qendra të tjera urbane deri në vitin 2050; numri i njerëzve që jetojnë në qytetet e SHBA-së do të rritet nga rreth 300 milionë në 400 milionë. Ndërkohë, deri në vitin 2045, popullsia e këtij vendi do të bëhet kryesisht jo e bardhë, sipas një studimi të fundit të kryer nga Instituti Brookings.
Ndërsa qytetet rizhvillohen për të përshtatur këtë fluks, arkitektët pa dyshim do të kenë rol në ndërtimin e së ardhmes. Por kush do të jenë këta arkitektë dhe për kë do të ndërtojnë?
Ashtu si në politikë, përfaqësimi ka rëndësi në ndërtimin e qytetit. Jam e inkurajuar nga mbështetja aktuale në profesion për të rritur diversitetin në arkitekturë – siç janë bursa, grante dhe programe mentorimi – por mbetet shumë për t’u bërë, veçanërisht për sa i përket ndihmimit të pronarëve tanë të firmave minoritare që të krijojnë trashëgimi të qëndrueshme që do të ndikojnë pozitivisht në komunitetet e tyre.
Platforma ime presidenciale është “ALL in për NOMA 2020”. Deri në fund të mandatit tim dyvjeçar, do të doja të shihja një qasje më të madhe në Qasje, Lidership dhe Trashëgimi në profesion, veçanërisht në mesin e komunitetit afrikano-amerikan, i cili është shumica e pakicave të nën-përfaqësuara. Ndërsa NCARB raporton se numri i studentëve të pakicave që hyjnë në profesion dhe marrja e licencës, ne kemi nevojë edhe për më shumë mundësi që pakicat të rriten në pozita udhëheqëse, të fillojnë firmat e tyre dhe të ndërtojnë një trashëgimi të qëndrueshme për të ardhmen. NOMA, për një, ofron programim gjatë gjithë vitit dhe një konferencë vjetore për të rekrutuar talentin, për të zhvilluar praktikat më të mira dhe për të edukuar dizajnerët se si të fitojnë njohje për punë cilësore dhe të përgatiten për planifikimin e vazhdimësisë dhe ndërtimin e trashëgimisë.
Kur arkitektët janë të autorizuar për të hartuar për shëndetin, sigurinë dhe mirëqenien e komuniteteve të tyre, ata kanë një pjesë personale në punë dhe në rezultate. Nëse nuk e mbështesim të ardhmen e komuniteteve tona me dizajn të ndjeshëm, kush tjetër do ta bëj këtë?
