Arkitekturë
Jane Jacobs dhe fuqia e grave PLANERE

Pesëdhjetë vjet më parë, Jane Jacobs botoi librin “Vdekja dhe jeta e qyteteve të mëdha amerikane”, dhe kështu ndryshoi mënyrën se si bota i kupton qytetet. Megjithatë, edhe kur ajo ishte pranuar si një mendimtare e rëndësishme urbane, kualifikimi si “amvise” e ndoqi tërë jetën.
Kur flasim për strategjitë për rritjen e qytetit dhe zhvillimin ekonomik, grave shumë shpesh nuk u ofrohen vende në tryezë. Ato mbajnë vende pune në terren por vetëm disa vende si kritike. Jacobs bënte një përjashtim. Por rregullat nuk ndryshuan shumë.
Jacobs hyri në diskutimin kombëtar për qytetet si aksidentalisht. Ajo kishte marrë pjesë në një konferencë qytetesh në vitin 1956 së bashku me redaktorin e saj në Architectural Forum. Ajo kishte shkruar disa artikuj të detajuar mbi mënyrën se si funksionojnë qytetet, veçanërisht në Vogue, duke dokumentuar se si krahinat e leshit dhe luleve të qytetit të New Yorkut u zhvilluan në mënyrë organike.
Sot, vëzhgimet e saj të hershme konsiderohen si ato që çanë rrugët. Por ndodhi që kjo i në sy të publikut.
Artikujt e hershëm që morrën vëmendje në revistën Architectural Forum dhe Fortune Magazine ndodhën për shkak se ajo kishte si përkrahës një redaktor të shquar, William Holly Whyte. Whyte fitoi famë si shkrimtar i “The Organization Man” dhe për përkrahjen e ideve të ngjashme me të. Por atij ju desh të përballej me një botues të zemëruar të Fortune i cili i kishte thënë: “Kush është kjo plakushë e çmendur?”.
Një shtëpiake pa diplomë kolegji ishte e papranueshme. Në fund të fundit, recensioni për “Vdekja dhe jeta e qytetetve të mëdha amerikëne” i Lewis Mumford u titullua “Ilaçet shtëpiake të nënës Jacobs”.
Duke menduar përse zërat e burrave dhe grave dëgjoheshin ndryshe në lidhje me ndërtimin e qytetit, ajo vuri në dukje faktikisht se gratë mendojnë për gjërat afër shtëpisë, lagjes dhe komunitetit. Ato e njohin më lehtë dallimin e madh që gjërat e vogla mund të bëjnë. Burrat mendojnë për gjerat e mëdha, kombëtare dhe globale. Ata janë të orientuar nga lart-poshtë.
Ky kontrast është luajtur në një mënyrë shumë publike kur zhvilluesi James Rouse dhe Jane Jacobs u shfaqën së bashku në vitin 1980 në Konferencën e Qyteteve të Mëdha të Bostonit. Tema e tyre ishte çështja nëse qytetet duhej të zhvilloheshin me plane të mëdha dhe vizione frymëzuese ose hapa modest dhe ndryshime rrënjësore.
Rouse foli i pari, duke kujtuar fjalët e Danieli Burnham-it, “Mos bëni plane të vogla, sepse ato nuk kanë magji për të nxitur gjakun e njerëzve”, tha ai.
Jacobs e ndoqi pastaj filloi: “Qesharake, planet e mëdha kurrë nuk nxitën gjakun e grave. Gratë gjithmonë kanë qenë të gatshme të marrin në konsideratë plane të vogla”.
Duartrokitjet ishin shurdhuese.
Rouse argumentoi se planet e mëdha mund t’i jepnin botës komunitete të reja. Jacobs tha se planet e mëdha çojnë në gabime të mëdha dhe mbytin imagjinatën dhe alternativat. Rouse pohoi se planet e mëdha shmangin zhvillimin e pakontrolluar e të vazhdueshëm. Jacobs i shihte planet e mëdha si routinore, formula, zbutje.
Kjo kishte ndodhur në vitin 1980. Jacobs kohë më parë ndihmoi të mposhte Robert Moisiun në tre projekte që do ndryshonin qytetin. Përpjekjet e saj përshpejtuan vdekjen e tij. Ajo ishte e njohur botërisht për disa libra. Por ajo për asnjë moment nuk e mendoi se ajo që ajo kishte për të thënë u dëgjua me të njëjtin ndikim sikur do dëgjohej nëse ato do ishin fjalë burrash.
Shumë njerëz sot pretendojnë se planifikojnë sipas udhëzimeve të Jacobs, duke përqafuar Robert Moisiun për ndjekjen e vizioneve të mëdha dhe të guximshme. Jacobs, sigurisht, mendonte gjithashtu për plane të mëdha, por në një mënyrë ndryshe nga Moisiu – jo projekte të mëdha të shkatërrimit dhe të makinave, por infrastrukturë e madhe fizike dhe sociale si sistemet e tranzitit në masë dhe bibliotekat ose rrjetet e mëdha urbane të komponentëve më të vegjël, si lagjet e ndërlidhura.
Në hyrjen në botimit të Bibliotekës Moderne të “Vdekja dhe jeta e qyteteve të mëdha të Amerikës” të vitit 1993, Jacobs vuri në pikëpyetje kërkesën e gjerë që libri i saj ndryshoi fushën e zhvillimit urban. Interesante, ajo e ndau botën në këmbësorë dhe njerëzit e makinave. Për këmbësorët, libri dha “legjitimitet me atë që ata tashmë e dinin, por që ekspertët e atyre ditëve mendonin në mënyrën ‘old fashioned’ e cila ndaloi përparimin”.
