Connect with us

Arkitekturë

Jane Jacobs dhe fuqia e grave PLANERE

Published

on

Pesëdhjetë vjet më parë, Jane Jacobs botoi librin “Vdekja dhe jeta e qyteteve të mëdha amerikane”, dhe kështu ndryshoi mënyrën se si bota i kupton qytetet. Megjithatë, edhe kur ajo ishte pranuar si një mendimtare e rëndësishme urbane, kualifikimi si “amvise” e ndoqi tërë jetën.

Kur flasim për strategjitë për rritjen e qytetit dhe zhvillimin ekonomik, grave shumë shpesh nuk u ofrohen vende në tryezë. Ato mbajnë vende pune në terren por vetëm disa vende si kritike. Jacobs bënte një përjashtim. Por rregullat nuk ndryshuan shumë.

Jacobs hyri në diskutimin kombëtar për qytetet si aksidentalisht. Ajo kishte marrë pjesë në një konferencë qytetesh në vitin 1956 së bashku me redaktorin e saj në Architectural Forum. Ajo kishte shkruar disa artikuj të detajuar mbi mënyrën se si funksionojnë qytetet, veçanërisht në Vogue, duke dokumentuar se si krahinat e leshit dhe luleve të qytetit të New Yorkut u zhvilluan në mënyrë organike.

Sot, vëzhgimet e saj të hershme konsiderohen si ato që çanë rrugët. Por ndodhi që kjo i në sy të publikut.

Artikujt e hershëm që morrën vëmendje në revistën Architectural Forum dhe Fortune Magazine ndodhën për shkak se ajo kishte si përkrahës një redaktor të shquar, William Holly Whyte. Whyte fitoi famë si shkrimtar i “The Organization Man” dhe për përkrahjen e ideve të ngjashme me të. Por atij ju desh të përballej me një botues të zemëruar të Fortune i cili i kishte thënë: “Kush është kjo plakushë e çmendur?”.

Një shtëpiake pa diplomë kolegji ishte e papranueshme. Në fund të fundit, recensioni për “Vdekja dhe jeta e qytetetve të mëdha amerikëne” i Lewis Mumford u titullua “Ilaçet shtëpiake të nënës Jacobs”.

Duke menduar përse zërat e burrave dhe grave dëgjoheshin ndryshe në lidhje me ndërtimin e qytetit, ajo vuri në dukje faktikisht se gratë mendojnë për gjërat afër shtëpisë, lagjes dhe komunitetit. Ato e njohin më lehtë dallimin e madh që gjërat e vogla mund të bëjnë. Burrat mendojnë për gjerat e mëdha, kombëtare dhe globale. Ata janë të orientuar nga lart-poshtë.

Ky kontrast është luajtur në një mënyrë shumë publike kur zhvilluesi James Rouse dhe Jane Jacobs u shfaqën së bashku në vitin 1980 në Konferencën e Qyteteve të Mëdha të Bostonit. Tema e tyre ishte çështja nëse qytetet duhej të zhvilloheshin me plane të mëdha dhe vizione frymëzuese ose hapa modest dhe ndryshime rrënjësore.

Rouse foli i pari, duke kujtuar fjalët e Danieli Burnham-it, “Mos bëni plane të vogla, sepse ato nuk kanë magji për të nxitur gjakun e njerëzve”, tha ai.

Jacobs e ndoqi pastaj filloi: “Qesharake, planet e mëdha kurrë nuk nxitën gjakun e grave. Gratë gjithmonë kanë qenë të gatshme të marrin në konsideratë plane të vogla”.

Duartrokitjet ishin shurdhuese.

Rouse argumentoi se planet e mëdha mund t’i jepnin botës komunitete të reja. Jacobs tha se planet e mëdha çojnë në gabime të mëdha dhe mbytin imagjinatën dhe alternativat. Rouse pohoi se planet e mëdha shmangin zhvillimin e pakontrolluar e të vazhdueshëm. Jacobs i shihte planet e mëdha si routinore, formula, zbutje.

Kjo kishte ndodhur në vitin 1980. Jacobs kohë më parë ndihmoi të mposhte Robert Moisiun në tre projekte që do ndryshonin qytetin. Përpjekjet e saj përshpejtuan vdekjen e tij. Ajo ishte e njohur botërisht për disa libra. Por ajo për asnjë moment nuk e mendoi se ajo që ajo kishte për të thënë u dëgjua me të njëjtin ndikim sikur do dëgjohej nëse ato do ishin fjalë burrash.

Shumë njerëz sot pretendojnë se planifikojnë sipas udhëzimeve të Jacobs, duke përqafuar Robert Moisiun për ndjekjen e vizioneve të mëdha dhe të guximshme. Jacobs, sigurisht, mendonte gjithashtu për plane të mëdha, por në një mënyrë ndryshe nga Moisiu – jo projekte të mëdha të shkatërrimit dhe të makinave, por infrastrukturë e madhe fizike dhe sociale si sistemet e tranzitit në masë dhe bibliotekat ose rrjetet e mëdha urbane të komponentëve më të vegjël, si lagjet e ndërlidhura.

Në hyrjen në botimit të Bibliotekës Moderne të “Vdekja dhe jeta e qyteteve të mëdha të Amerikës” të vitit 1993, Jacobs vuri në pikëpyetje kërkesën e gjerë që libri i saj ndryshoi fushën e zhvillimit urban. Interesante, ajo e ndau botën në këmbësorë  dhe njerëzit e makinave. Për këmbësorët, libri dha “legjitimitet me atë që ata tashmë e dinin, por që ekspertët e atyre ditëve mendonin në mënyrën ‘old fashioned’ e cila ndaloi përparimin”.


Arkitekturë

Çfarë është arkitektura kinetike?

Published

on

Dizajni kinetik është bërë një pjesë thelbësore e zhvillimit arkitektonik, nga shpikja e urave të lëvizshme në Egjiptin e lashtë deri te dhomat rrotulluese në shtëpinë e Sharifi-ha. Megjithatë, si arritëm nga kjo në këtë? Për të kuptuar konceptin e arkitekturës kinetike, le të hedhim një vështrim më të thellë në origjinën e saj.

“Kinetic” rrjedh nga fjala greke kinētikos, që do të thotë “lidhur me lëvizjen muskulare”, ndërsa përkufizimi arkitektonik është koncepti “lejimi i pjesëve të një strukture të lëvizin, pa zvogëluar integritetin strukturor”. me fjalë të tjera, është arkitekturë në formën e një trupi në lëvizje.

Një nga format më të hershme të arkitekturës kinetike është tenda e beduinëve, e përdorur në Afrikën e lashtë. Kjo strukturë elastike ftohëse është e adaptueshme ndaj klimës së shkretëtirës dhe urës së lëvizshme, një mekanizëm mbrojtës i zhvilluar në Egjipt dhe më vonë i përdorur zakonisht në shekullin e 15-të.

Megjithatë, arkitektët filluan të pranojnë konceptin e Arkitekturës Kinetike vetëm në fillim të shekullit të 20-të. Shembuj janë vizatimet e Yakov Chernikhov në Fantazitë arkitekturore dhe koncepti i pandërtuar i Thomas Gaynor për Ndërtesën Rotary në 1908, megjithatë këto botime ishin ende thjesht teorike.

Një projekt që u ndërtua ishte Villa Girasole nga inxhinieri i Marinës Angelo Invernizzi. E ndërtuar në vitin 1935, ajo është një shtëpi rrotulluese që ndjek lëvizjen e diellit për të maksimizuar nxehtësinë dhe dritën në brendësi. Girasole, e cila në italisht përkthehet në Luledielli, ndodhet në një bazë rrethore me diametër 44 metra dhe është një vepër e jashtëzakonshme arkitekturore e ndërtuar gjatë epokave të arkitekturës funksionaliste dhe futuriste.

Më vonë në shekullin e 20-të, arkitektët e zhvendosën fokusin e tyre në arkitekturën kinetike. Teori të tilla si Manifesti i Arkitekturës Mobile të Yona Friedman dhe Planifikimi Hapësinor i Qytetit, Pallati i Argëtimit të Cedric Price dhe Qyteti Plug-in i Peter Cooke u botuan. Megjithatë koncepti i arkitekturës kinetike u prezantua për herë të parë në vitin 1970 nga William Zuk, i cili botoi librin Kinetic Architecture. Kjo tërhoqi më tej interesin për konceptin kinetik ndërsa u zhvilluan shkenca kompjuterike dhe teknologjitë e ndërtimit.

Shembuj të tjerë përfshijnë shtëpinë Sharifi-Ha, e cila siguron vëllime banimi që rrotullohen për t’u kthyer në tarraca në verë dhe mbyllen në dimër, dhe Muzeu i Artit Milwaukee, me mburojën e tij të lëvizshme të diellit, i përbërë nga 72 pendë çeliku që palosen dhe shpalosen. sipas kohës së ditës, dhe Kulla Al Bahar, me një fasadë që ndjek lëvizjen e diellit për të çuar panelet e tekstilit me fije qelqi në formë ylli të hapen dhe mbyllen, duke mbrojtur banorët nga nxehtësia dhe shkëlqimi diellor.

Ka shumë shembuj të tjerë që shfaqin mundësitë e pafundme të arkitekturës kinetike, por në fund të fundit, dizajni kinetik ka ndikuar në ndërtesa në parametra të tillë si koha, moti, energjia dhe nevojat njerëzore që nuk janë statike, por më tepër dinamike. Si rezultat, dizajni kinetik i lejon ndërtesat të zhvillojnë sisteme komplekse që u përgjigjen nevojave të tyre të veçanta./Media Ndërtimi

Continue Reading

Arkitekturë

Rizhvillimi “i shëmtuar” në Liverpool, fiton çmimin për ndërtesën më të keqe të Britanisë

Published

on

Rizhvillimi i Lime Street në Liverpool nga studio britanike Broadway Malyan është emëruar ndërtesa e re më e keqe në vend në Kupën Carbuncle të këtij viti.

Organizuar nga revista e Mbretërisë së Bashkuar The Fence, gjyqtarët zgjodhën rizhvillimin e Lime Street si “ndërtesën e re shumë të keqe në Britani”, që kur konkursi u zhvillua për herë të fundit në 2018.

“Që nga shikimi i parë, dy nga paneli ynë e kishin këtë si përzgjedhjen e tyre numër një, dhe ndërsa lista e gjatë u ngushtua në një listë të ngushtë, kjo pjesë e tmerrshme e fatkeqësisë arkitekturore vazhdoi të qëndronte jashtë,” tha The Fence në njoftimin e çmimit.

Përfunduar në vitin 2019, dizajni i rizhvillimit të Broadway Malyan përmban panele metalike të gdhendura që përfshijnë një fasadë të rrugës që çon nga stacioni i trenit Liverpool Lime Street.

Panelet e gdhendura përshkruajnë ndërtesat shekullore që u shkatërruan për t’i hapur rrugë rizhvillimit, i cili tani përmban një hotel dhe strehim studentësh.

I ringjallur nga The Fence për vitin 2024, Carbuncle Cup synon të identifikojë ndërtesat më të këqija të Mbretërisë së Bashkuar. Ajo u drejtua çdo vit midis 2006 dhe 2018 nga revista e arkitekturës Building Design (BD)./Media Ndërtimi

Continue Reading

Arkitekturë

Arkitektura e kontrollit: Peizazhet e çuditshme postmoderne të Koresë së Veriut

Published

on

Rrokaqiejt postmodern bashkëjetojnë me monumente socialiste në shtetin e izoluar. Shumë prej fotografive janë të publikuara nga Agjencia Qendrore Koreane e Lajmeve dhe nuk kanë datë se kur janë bërë.

Ndërtesat e larta e shumëngjyrëshe shihen përreth një monumenti të vjetër në Phenian në Korenë e Veriut, 11 shtator 2018, shkruan Radio Evropa e Lirë.

Pamje gjatë natës e distriktit Songhua në lindje të Phenianit, në Korenë e Veriut. Fotoja është publikuar nga Agjencia Qendrore Koreane e Lajmeve (KCNA), por nuk ka datë se kur është bërë.

Udhëheqësi i Koresë së Veriut, Kim Jong Un, gjatë një vizite në një zonë të zhvilluar banimi në rrethin Huaseong në Korenë e Veriut, në këtë foto të publikuar më 6 prill 2024 nga Agjencia Qendrore Koreane e Lajmeve, KCNA.

Pamje e përgjithshme gjatë ceremonisë së hapjes së Fermës së Serës Ryonpho për të shënuar përvjetorin e themelimit të Partisë së Punëtorëve në pushtet, në Korenë e Veriut, në këtë foto pa datë, e cila u publikua më 11 tetor 2022 nga KCNA-ja./Media Ndërtimi

Continue Reading

Trending