Aktuale
E famshmja britanike shkruan për destinacionet e Shqipërisë

Aq e pasur me thesare dhe pamje të bujshme, të gjithë e kanë dashur një pjesë të Shqipërisë përgjatë shekujve. Maisha Frost zbulon një bukuri misterioze që del nga hijet dhe dëshira e madhe për të mirëpritur botën.
“Kam pasur disa vështrime të kujdesshme kur kam thënë së pari që dëshiroj të eksploroj Shqipërinë, një vend aq pak i njohur edhe pse gjendem në ‘pragun e derës’”
Sekreti i harruar i Evropës, një brez i bardhë i lidhur nga Adriatiku dhe në sytë e Italisë dhe Greqisë, duhet të merret në konsideratë, shkruan Express.co.uk, transmeton Ndërtimi.info.
Megjithatë, ata që kanë qenë atje tregojnë për një vend të butë, duke përshëndetur njerëzit dhe tokën e mbushur me thesare natyrore dhe të lashta. Të gjitha të mahnitshme megjithatë duke pasur parasysh të kaluarën e saj të trazuar të pushtimit, gjakmarrjes dhe izolimit të egër.
Grekët e lashtë, pastaj ilirët, paraardhësit e shumë prej shqiptarëve të sotëm, u pasuan nga romakët, bizantinët dhe osmanët që të gjithë kapën, u vendosën dhe u dorëzuan këtu, në një lojë të pamëshirshme të froneve.
Por pas Luftës së Dytë Botërore Shqipëria, një vend në skaj si fizikisht ashtu edhe kulturor, u fut nën kapërcimin e hekurt të despotit komunist Enver Hoxha dhe u rrëzua nga panorama në rrënim.
Gjurmët e para të atyre viteve brutale mbeten, në mënyrë më dramatike në formën e bunkerëve bërthamorë të betonit. Shqipëria demokratike e sotme po transformohet shpejt në mënyra të tjera: ndërprerjet dhe gropat e energjisë janë në tërheqje dhe të rinjtë po aq elegantë sa homologët e tyre evropianë.
Fermat e vogla familjare në Shqipëri qëndruan kryesisht pa pesticide dhe shkretëtirat e saj ishin të paprekura. Sot kjo do të thotë parajsa organike për prodhim dhe kafshë të egra, një vend për shijen që kënaqet me ushqime dhe me lule.
Kryeqyteti Tiranës është i gjallë dhe i sigurt, por me një sipërfaqe të nënvlerësuar, surrealiste që shpesh i lë vizitorët të pyesin se çfarë do bëjnë për të.
Një pjesë e qytetit mesdhetar, blloqet e apartamenteve me ngjyra pjesë e relikeve sovjetike, të pikturuara me urdhër të ish kryetarit të bashkisë për të sjellë njëfarë gëzimi, tani kanë ngjyra më të zbehura.
Dizajni modernist italian ishte projekti i viteve 1920 për Tiranën e sotme, ku rrugët me pemë lidhin sheshet kryesore.
Shqipëria më e çuditshme dhe e mrekullueshme shpaloset gjatë udhëtimit nga Tirana në Kështjellën mesjetare të Krujës. Ndërtesat e lira në faza të ndryshme të braktisura qëndrojnë pranë autostradës, disa gjysmë të ndërtuara ose predha të prishura dhe disa të reja, por të shkreta dhe shpesh në shitje, ashtu mbizotërojnë stacionet e benzinës të braktisura dhe autolarjet. Punëtorët e fushave që kultivojnë gjëra, udhëtojnë me kalë dhe karrocë.
Në jug të Tiranës një grykë e madhe ndan malet dhe ju vë në vendin e trashëgimisë botërore të Unescos.
Që nga shekulli i 4-të para Krishtit, ura e Goricës, një kryevepër e preferuar osmane, përfshin lumin Osum dhe nivelet e shtëpive të bardha me shtylla ngjiten në shkëmbin e pjerrët.
Muret e tmerrshme formojnë një djep për xhamitë e lashta dhe tetë kisha mesjetare, njëra që strehon një koleksion mahnitës nga mjeshtri Onufri i shekullit të 16-të, i famshëm për ngjyrën rubini të cilën ai e përdorte.
Natyra e egër nuk është kurrë larg në Shqipëri dhe duke ndjekur shtigjet e bagëtisë për një shëtitje në mëngjes në ajrin e ëmbël të lartë në kodrat mbi Berat, isha i rrethuar nga shpatet e mëdha, kampione, zambakë blu të butë dhe orkide të egra që rrinë në mes të kullosave.
