Planifikimi i dobët urban i Hjustonit, jo ndryshimi i klimës, duhet të fajësohet për përmbytjet katastrofike pas uraganit Harvey, thotë eksperti i katastrofave Ilan Kelman.

Uragani Harvey ishte një stuhi e madhe me reshje të shumta. Nuk ishte një fatkeqësi natyrore. Katastrofa u shkaktua nga vendimet e njeriut për të jetuar në një zonë stuhie pa marrë masa.

Nga një perspektivë e planifikimit dhe projektimit, aq shumë do të mund të arriheshin në vitet dhe dekadat para se stuhia të dilte në horizont. Rregulli i parë është: nëse preferoni të qëndroni të thatë, atëherë mos e ndërtoni në një zonë që është subjekt i përmbytjes

Kjo mund të jetë e vështirë. Çdo vend ka rreziqe, kështu që është e pamundur për të shmangur kërcënimin e dëmit. Në vend të kësaj, është e rëndësishme balancimi i rreziqeve gjatë projektimit dhe ndërtimit të tyre.

Fillon me vendosjen, përdorimin e tokës dhe zonimin. Këto kohë kanë qenë të dobëta përreth Hjustonit. Të nxitur nga ekonomia e naftës, qyteti u zgjerua pa menduar shumë për pasojat. Shumë të tjerë kërkonin qëllimisht vende të bukura bregdetare.

Megjithatë, aq shumë mund të bëhet për të ndërtuar në zonat e përmbytura pa krijuar një katastrofë përmbytjeje. Sipërfaqet e përshkueshme mund të përdoren për rrugë dhe parkingje. Uji pastaj rrjedh në tokë, në vend që menjëherë të rrjedh në pikat e ulëta.

“Nëse preferoni të qëndroni të thatë, atëherë mos ndërtoni në një zonë që është subjekt i përmbytjes”

Merrni parasysh projektimin në një qytet të lirë, të besueshëm, të frekuentueshëm dhe të sigurtë të transportit publik. Pastaj, do të kishim nevojë për më pak parkime të mëdha dhe rrugë me shumë korsi, të cilat mbulojnë gjelbrimin.

Planifikimi për drenazhim është rritja e hapësirës së gjelbër. Rrugët dhe ndërtesat mund të orientohen drejt ujit sipërfaqësor në zonat e caktuara të ulëta. Këto mund të jenë luginat e përdorura për biking dhe ecje në vend të jetesës, parqe të cilat bëhen rezervuarë të përkohshëm, dhe pellgje apo liqene të cilat përndryshe shërbejnë si zona shëtitjeje me varkë dhe vende pikniku.

Disa lloje pemësh thithin ujë, por nevojitet kujdes sepse gjatë thatësirës, ​​ato mund të mos çelin fruta ose të thithin ujë nëntokësor thelbësor. Plus, futja e specieve jo-vendase mund të dëmtojë rëndë ekosistemin lokal. Rrugët e gjelbra dhe vendet e magazinimit kanë një sasi maksimale të ujit që mund të mbajnë. Çdo ndërhyrje njerëzore gjithmonë ka kufizime dhe disavantazhe.

Vërshimet e uraganit Harvey në Hjuston po etiketohen si ngjarje 1 në 1000 vjet. A duhet me të vërtetë të projektojmë për një ekstrem të tillë? Holanda deklaron se ata mbrojnë bregdetin e tyre në një rritje të stuhisë 1 në 10.000 vjet. Pavarësisht nga të dhënat dhe limitet e llogaritjes, ne mund të përpiqemi nëse duam të vendosim investimin e kërkuar.

Pasi të jetë vendosur dhe përfunduar kjo formë e planifikimit dhe dizenjimit më të gjerë të komunitetit, atëherë strukturat individuale mund të bëjnë një ndryshim të mëtejshëm për të jetuar në vende të përmbytura. Kodet e ndërtimit, si me rregulloret e planifikimit, duhet të shpallen, monitorohen dhe zbatohen. Lënia e saj tek zhvilluesit individualë dhe pronarët shpesh jep rezultate të pakta.

“Ndryshimi i klimës nuk krijoi projektimin urban urban dhe strukturat shoqërore që shkaktuan fatkeqësinë”

Banesat mund të ngrihen mbi nivelin e tokës. Pastaj, qasja është e rëndësishme për njerëzit me aftësi të kufizuara në lëvizje dhe ndërtesa duhet të ndërtohet ende për t’u lagur dhe për t’i bërë ballë goditjes dhe ndikimit të mbeturinave gjatë një përmbytjeje.

A duhet të përfshihen bodrume për të marrë ndonjë përmbytje fillestare ose duhet të shmangen në mënyrë që njerëzit të mos bllokohen në to? A do të blinin njerëzit një shtëpi ku kati përdhes është përdorur vetëm për garazhe apo magazinim, kështu që përmbytja deri në një kat nuk e bën vendin të pabanueshëm? Po në lidhje me përmbytjet përtej katit përdhesë dhe shtëpitë njëkatëshe?

Materialet bazë dhe elementet pas përfundimit  mund të zgjidhen në mënyrë që ato të jenë lehtësisht të thata dhe të pastrohen. Megjithatë, ujërat e përmbytjeve mund të kontaminohen me kimikate dhe toksina që nuk janë të lehta për t’u pastruar. Elektrikja dhe hidraulikja mund të rriten për të shmangur zëvendësimin e tyre pas një sasi të vogël të ujërave të përmbytjes. Ekzistojnë kufizime se sa të larta mund të rriten dhe ujërat e përmbytjes mund të tejkalojnë megjithatë nivelin e tyre.

Në një moment, evakuimi bëhet alternativa më e mirë. Sistemet e transportit mund të projektohen  për të, por praktika dhe përgatitja janë thelbësore. Ndërsa Uragani Rita fuçi goditi Teksasin në vitin 2005, njerëzit u mbërthyen në automjetet e tyre për orë të tëra ndërsa po përpiqeshin të largoheshin. Dhjetëra vdiqën. Sikur ato rrugë të përmbyteshin, qindra do të humbnin.

Shumë njerëz nuk kanë para për t’u evakuuar. Transporti publik shpesh është i pamjaftueshëm. Ju duhet të keni një automjet privat, të merrni kohë jashtë punës, dhe të paguani për gazin dhe strehimin alternativ. Sigurimi ndihmon, por jo të gjithë mund ta përballojnë atë. A do të donin të shpërnguleshin ose të blinin sigurime migrantët pa dokumenta nga frika se do të kapeshin dhe do të deportoheshin?

“Të jetosh me uragane nuk ka të bëjë vetëm me projektimin dhe planifikimin”

Të jetosh me uragane nuk ka të bëjë vetëm me projektimin dhe planifikimin. Po ashtu është në lidhje me shërbimet publike dhe ofrimin e njohurive dhe mundësive për të gjithë, pavarësisht prej sfondit të tyre. Është duke marrë përgjegjësinë për fatkeqësitë, duke mos fajësuar mjedisin apo motin.

Ndryshimi i klimës ka të ngjarë ta ketë prekur Uraganin Harvey. Ndryshimi i klimës nuk krijoi projektimin urban dhe strukturat shoqërore që shkaktuan stuhinë.

Ndryshimi i klimës nuk shmangi rregullimet e planifikimit. Ndryshimi i klimës nuk shkaktoi që popullsia e Hjustonit të zgjerohej me 40 përqind që nga viti 1990. Ndryshimi i klimës nuk ndërtoi një fabrikë kimike në një zonë përmbytje pasi politikanët lobuan për një vonesë në rregullat e sigurisë.

Pa marrë parasysh se çfarë ndryshimi klimatik i bëri stuhisë, një fatkeqësi e madhe do të kishte ndodhur. Jo nga reshjet apo përmbytjet, por nga dobësitë e panatyrshme dhe zgjidhjet që i krijuan ato. Në vend që të fajësojmë një fatkeqësi natyrore, ne mund të marrim vendime individuale dhe kolektive për të jetuar në një zonë stuhie, pa forcuar një katastrofë të shkaktuar nga njeriu.