Në studimin e historisë së arkitekturës, një model i dukshëm është lëkundja e dukshme midis stileve dhe gjuhëve të ndryshme. Kur mbizotëron një trend më i përmbajtur, ai i mëvonshëm shpesh kthehet në motive më të zbukuruara dhe anasjelltas. Është thelbësore të pranohet se kjo ‘rrjedhje’ e perceptuar është vetëm një përshtypje; Realiteti historik është pa ndryshim më i ndërlikuar nga sa sugjerojnë të dhënat, dhe dominimi i një stili mbi një tjetër është një interpretim i bërë nga historianët që shikojnë prapa nga një perspektivë e së ardhmes. Stili barok është një shembull i dukshëm i këtij fenomeni.
Baroku dallon nga Rilindja e mëparshme në evolucionin historik të stileve. Rilindja, e bazuar në përmasa klasike dhe kompozime simetrike, theksoi saktësinë matematikore. Në të kundërt, baroku nuk hodhi poshtë parimet kompozicionale ose bazat teknike, por i përdori ato për t’u futur në forma më të ndërlikuara, të përpunuara dhe dinamike.
Në terma të gjerë, periudha historike barok shtrihet nga shekulli i 16-të deri në shekullin e 18-të, duke u shfaqur si përgjigje ndaj Kundër-Reformimit të Kishës, një reagim ndaj sfidave të paraqitura nga Reforma Protestante ndaj autoritetit të Kishës Katolike. Pavarësisht se quhet epoka barok, është thelbësore të theksohet se nuk ishte një stil uniform. Edhe brenda vendit të saj evropian të origjinës, kishte ndryshime të konsiderueshme në ndërtesat barok. Strukturat barok italiane, për shembull, ndryshojnë dukshëm nga ato në Francë. Ky diversitet e bën kategorizimin e barokut sfidues, por është edhe burimi i pasurisë së tij. Faktorë si klima, materialet e disponueshme dhe ekspertiza e artizanëve kontribuojnë në karakteristikat dalluese të secilit ekzemplar arkitekturor barok.
Thelbi i arkitekturës barok qëndron në angazhimin e saj për të përhapur katolicizmin, për të pohuar autoritetin e tij dhe për të përforcuar vlerat biblike. Zbukurimet e pasura brenda kishave i shërbenin një qëllimi të dyfishtë: të shfaqin bukurinë dhe madhështinë e institucionit për besimtarët dhe të veprojnë si një magnet për individët e besimeve të tjera. Për të përcjellë në mënyrë efektive këto ide, ansamblet arkitekturore barok përdorën teknika mjeshtërore, duke përfshirë përdorimin e perspektivës në pikturat me qemer për të krijuar një ndjenjë të pafundësisë qiellore, përfshirjen e arabeskave që zbukurojnë shtyllat dhe tavanet, integrimin e formave dinamike për të përcjellë lëvizjen dhe përfshirjen. të figurave shprehëse njerëzore.
Église du Val-de-Grâce, Paris
Në Brazil, baroku u adoptua (dhe u zgjerua) rreth shekullit të 18-të – duhet të kihet parasysh koha e vlefshmërisë dhe transmetimit të parimeve nga i ashtuquajturi metropol (Portugali) në koloni. Nëse pushtimi portugez ndodhi në shekullin e 16-të – fillimi i barokut në Evropë – nuk është e çuditshme që stilit iu desh pak kohë për të lulëzuar në Brazil.
Për më tepër, konteksti i Kundër-Reformës është i rëndësishëm, pasi shumica e mësimit dhe përhapjes së stilit barok u zhvillua përmes misioneve katolike. Pa u shmangur nga synimet koloniale, figurat fetare shfrytëzuan punën e robëruar afrikane dhe indigjene për ndërtimin e objekteve fetare, sipas modeleve të atdheut të tyre. Këta faktorë e bëjnë arkitekturën barok braziliane një nga shumë shembuj të stilit. Krahas kolonive të tjera të Amerikës Latine, është dëshmi e përshtatjes me kontekstet dhe ndikimet lokale.
Ardhja e oborrit portugez në Brazil në fillim të shekullit të 19-të shënoi rënien e barokut brazilian. Në Evropë, neoklasicizmi ishte tashmë dominues, duke dënuar atë që perceptohej si teprim dhe parregullsi në favor të harmonisë dhe idealizmit. Monarkia, edhe një herë, u përpoq të impononte të kuptuarit e saj për atë që ishte e denjë për nderim. Parimet artistike të neoklasicizmit nuk ishin arbitrare; ata u rreshtuan me mendimin iluminist në zhvillim, i cili i rezistoi dominimit fetar mbizotërues deri atëherë.
Asnjë nga këto nuk nënkupton një rënie në vlerën e trashëgimisë së barokut brazilian. Në fillim të shekullit të 20-të, si pjesë e një përpjekjeje për të pohuar identitetin brazilian, Mario de Andrade e ‘ringjalli’ atë si një trashëgimi në thelb braziliane. Kjo nismë u pasua nga përpjekjet për dokumentimin dhe ruajtjen nga IPHAN (Instituti Kombëtar i Trashëgimisë Historike dhe Artistike). Pavarësisht lëvizjeve të ndryshme artistike gjatë historisë, baroku qëndron në Brazil si një monument, një gjuhë e veçantë që, edhe pse e trashëguar pa dashje, është afirmuar zyrtarisht, duke u mbajtur kundër homologëve evropianë pa asnjë mangësi./Media Ndërtimi