Si ndikon ambienti në mënyrën se si ndihemi?
Kjo është pyetja që shtyn dyshen e artistëve dhe kineastëve Ila Bêka dhe Louise Lemoine në përpjekjen e tyre të fundit, librin “Fuqia Emocionale e Hapësirës”, i cili do të publikohet më 17 maj në një ngjarje para hapjes së Bienales së Arkitekturës në Venecia. 2023.
Dyshja kërkon një kuptim gjithëpërfshirës të çështjes duke intervistuar dymbëdhjetë arkitektë nga kontekste të ndryshme, duke sjellë këndvështrime intriguese. “Ne e kuptuam se mënyra se si ne ndjejmë dhe perceptojmë është aq thellë e rrënjosur në klimën dhe kulturën në të cilën është rritur.
Kjo është arsyeja pse ne donim të mblidhnim në këtë libër zëra të kombësive, prejardhjeve kulturore, por edhe brezave shumë të ndryshëm”, thonë autorë, të cilët biseduan me Álvaro Siza, Anne Holtrop, Bijoy Jain, Boonserm Premthada, Jacques Herzog, Juhani Pallasmaa, Junya Ishigami, Kazuyo Sejima, Ryue Nishizawa, Smiljan Radić, Tatiana Bilbao dhe Terunobu Fujimori.
Gjeografia e emocioneve është, deri diku, irracionale dhe vështirësia e trajtimit të temës qëndron pikërisht në rrezikun e nënshtrimit të saj ndaj ngurtësisë së racionalitetit. Sfida e autorëve ishte gjetja e një gjuhe që lejonte lëvizshmërinë e nevojshme të ideve për t’u marrë me diçka kaq të lidhur me instinktin dhe intuitën.
“Të përkthesh me fjalë diçka që ndjen është jashtëzakonisht komplekse. Na u desh të luftonim kundër racionalitetit të gjuhës, i cili është kaq i fortë, për të gjetur një mënyrë për të bërë pyetje që do të hapnin fushën e emocioneve dhe kujtesës sesa të çonin në një analizë të ftohtë konceptuale”, thonë ata.
Duke iu drejtuar emocioneve dhe kujtimeve të të intervistuarve të tyre, Ila dhe Louise synojnë të eksplorojnë një gjeografi që është e panjohur për ta, dhe gjatë rrugës, ata gjejnë interpretime poetike për arkitekturën dhe hapësirat që ndonjëherë e hedhin poshtë funksionalitetin.
“Në një arkitekturë të poezisë, funksionet nuk duhet të përcaktohen nga kuptimi,” thotë Ryue Nishizawa. “Është me të vërtetë në marrëdhëniet midis strukturores dhe jomateriales që diçka ndodh,” përfundon arkitekti.
Por, pavarësisht se është i parëndësishëm, emocioni nuk pengon përvojën njerëzore. Jacques Herzog thotë se “drama e arkitekturës është se pa njerëz asgjë nuk funksionon.
Vendimtare për punën tonë është ideja që arkitektura është një lloj skene për performancën njerëzore”. Në një farë mënyre, kjo i bën jehonë pikëpamjes së Juhani Pallasmaa se “shqisa më e rëndësishme në arkitekturë është kuptimi ekzistencial.
Ne e përballojmë arkitekturën me ndjenjën tonë të ekzistencës”, pa të cilën përvoja hapësinore është e paplotë dhe emocionet nuk mund të ndjehen plotësisht.
Arkitektura nuk është një emër, por një folje që na tregon se ku të shkojmë, sugjeron ndjesi dhe imponon sjellje. Është një përvojë sinestetike dhe trupore që përfshin domosdoshmërisht shkëmbim.
“Sa herë që hyj në një hapësirë, hapësira hyn menjëherë në mua. Arkitektura është një shkëmbim. Unë nuk po shikoj arkitekturën, por më tepër e gjej arkitekturën tek unë,” përfundon Pallasmaa.