Disa autorë pohojnë se termi kitsch ka origjinë gjermane dhe lindi në fjalorin artistik rreth vitit 1860 nga folja kitschen/verkitschen (të mashtrosh, të shesësh diçka në vend të diçkaje tjetër). Të tjerë, si Guimaraens & Cavalcanti (1979), pohojnë se termi vjen nga gjuha angleze, nga fjala sketch. Në gjysmën e dytë të shekullit të 19-të, kur turistët amerikanë donin të blinin një vepër arti me një çmim të lirë, ata kërkuan një skicë.
Polemikat rreth termit burojnë nga kuptimi i tij origjinal. Megjithatë, pavarësisht kompleksitetit të tij, mund të kuptohet se shfaqja e tij ndodhi në një kohë kur prodhimi industrial përpiqej të imitonte mjeshtërinë, duke përforcuar idenë e riprodhueshmërisë dhe demokratizimin e kulturës dhe ekonomisë.
Në këtë kuptim, për të arritur tek masat, cilësia dhe thellësia filozofike e objekteve lihen mënjanë, duke shtrembëruar shpeshherë estetikën dhe kuptimin e modelit të tyre origjinal.
Teoricieni Walter Benjamin – një entuziast i madh i temës – deklaroi se ky stil synon të sjellë kënaqësi të menjëhershme për spektatorët pa investuar intelektualisht në të, si një interpretim komod dhe i drejtpërdrejtë i formave superiore të artit dhe zbukurimeve.
Prandaj, përmes përthithjes së elementeve tipike të klasave më të pasura, është e mundur të kuptohet kitsch edhe nën dëshirën për të arritur një status më të lartë socio-kulturor, i lidhur me një proces kompleks të rinovimit të elitës.
Në terma praktike, kitsch mund të aplikohet në disiplina të ndryshme, si letërsia, muzika, veshja, dekorimi i brendshëm dhe arkitektura. Për sa i përket objekteve ose ndërtesave, ato që paraqesin ndonjë nga karakteristikat e mëposhtme mund të konsiderohen kitsch: imitim (i një vepre arti ose një objekti tjetër), ekzagjerim (në ngjyra, tekstura, materiale ose përmasa); zënie e hapësirës së gabuar (karrocë dore e përdorur si vazo lulesh në një kantier) dhe humbja e funksionit origjinal (për shembull, një shtambë në formë ananasi).
Në arkitekturë, stili kitsch shpesh shoqërohet me ndërtesa komerciale si qendrat tregtare, hotelet, kazinotë dhe parqet tematike, të cilat kërkojnë të tërheqin vëmendjen e publikut me fasadat ekstravagante dhe ndriçimin e ndezur. Në këtë kuptim, disa karakteristika të përbashkëta të arkitekturës kitsch përfshijnë gjithashtu elemente dekorative të ekzagjeruara si skulptura, korniza dhe zbukurime; një përzierje e stileve arkitekturore si neoklasik, barok dhe rokoko; përdorimi i materialeve me shkëlqim dhe reflektues si qelqi, pasqyra dhe metale; theksimi në aspektin vizual dhe shfaqjen e pasurisë ose të pasurisë.
Si një term i diskutueshëm, pavarësisht se kitsch-i shpesh tingëllon i ekzagjeruar dhe ngjitës, ai mund të kuptohet gjithashtu si një formë e shprehjes artistike që fton reflektimin mbi kulturën dhe vlerat e një kohe apo shoqërie të caktuar, qoftë përmes satirës apo jo. Në këtë kuptim, vlen të theksohet se ngjashmëritë mund të gjenden midis kiçit dhe lëvizjes postmoderne, në të cilën kërkohet simbolike në një reagim kundër normave të ngurta të funksionalizmit modern, që kërkon të gjenerojë diferencim individual dhe afirmim shoqëror.
Ka shumë shembuj ikonë të arkitekturës kitsch në mbarë botën. Qyteti i Las Vegas ka shumë prej tyre, duke e materializuar termin në një ideal të ngritjes sociale me ndërtesa që i referohen luksit ekstrem. Aty shihen edhe rikrijime të monumenteve ekzistuese në mbarë botën, si Kulla Eifel apo Statuja e Lirisë, të futura mes ndërtesave të tjera që konkurrojnë me njëra-tjetrën, duke krijuar një mjedis kaotik.
Përgjatë shekujve, manifestimi i kitsch-it në arkitekturë nuk është shfaqur kurrë si një lëvizje përcaktuese, megjithatë ka mbetur gjithmonë prezente, duke sjellë reflektime të rëndësishme mbi rolin e kulturës masive si një territor kufitar midis artit dhe arkitekturës erudit dhe popullor./Media Ndërtimi.