Pranë një muri ose në cep të një dhome, shumica e divaneve duket se janë të mbështetur në murin e vetëm të disponueshëm në një hapësirë, mundësisht me një televizor përpara.
Duke qenë se zakonisht janë pjesë shumë të mëdha mobiljesh, ato mund të jenë pjesë të ndërlikuara për t’u integruar në një dhomë.
Si pasojë, një divan mund të përfundojë duke “ngurtësuar” një hapësirë, duke kufizuar lëvizjen dhe duke kompromentuar fleksibilitetin – një aspekt gjithnjë e më i rëndësishëm për ambientet e brendshme – në një dhomë.
Kjo është arsyeja pse divani mund të konsiderohet një pjesë e ankorimit në dizajnin e brendshëm; një element, vendosja e të cilit ndoshta nuk do të ndryshojë me kalimin e kohës, dhe që sigurisht do të ketë ndikim në elementët e tjerë brenda një hapësire.
Sidoqoftë, divanet modulare i japin fleksibilitet dhe shkathtësi një pjese të ngurtë. Të krijuara nga pjesë të veçanta, ato mund të adoptojnë disa forma dhe madhësi, duke krijuar ambiente të ndryshme dhe duke ndryshuar tërësisht paraqitjen dhe shpërndarjen e një mjedisi.
Këndet 90 gradë janë më të zakonshmet në arkitekturë për shkak të racionalitetit dhe lehtësisë së ndërtimit.
Natyrisht, divanët modularë që kombinojnë kënde të drejta janë gjithashtu më tradicionalët, që përshtaten lehtësisht në shumicën e hapësirave të brendshme.
Modulet mund të grupohen ose ndahen; me seksione me ose pa mbështetje të shpinës; drejtkëndëshe ose katrore. Rregullimi i tyre në një rrjet të thjeshtë mund të lejojë paraqitje praktikisht të pafundme, duke u dhënë njerëzve lirinë për t’u bërë krijues.
Vëllimet amorfe nuk janë saktësisht gjeometrike, por mund të shtojnë një ndjenjë të çuditshme dhe të pazakontë në një dhomë.
Në të njëjtën kohë, ata mund të organizojnë pa probleme dhe organikisht rrjedhën e njerëzve.
Përveç formave që gjenden në një plan dy-dimensionale, mund të luani edhe me dimensione të tjera, si lartësi të ndryshme, konkavitete dhe konveksitete, si dhe shkallët dhe valët – të gjitha këto ofrojnë lëvizje në një hapësirë./Media Ndërtimi.