Ekspozimi i abuzimit të supozuar në Bartlett nuk duhet të bëhet një justifikim për të çmontuar mënyrën se si ne mësojmë arkitekturën, thotë Sean Griffiths.
Arsimi është sërish objekt debati intensiv. Tre vjet më parë, unë shkrova një mbrojtje të edukimit arkitektonik në këto faqe në përgjigje të kritikave të bëra ndaj modelit të saj të “shkollës së artit” nga kreu i Zaha Hadid Architects, Patrik Schumacher.
Që nga publikimi i artikullit tim, një sërë ngjarjesh të rëndësishme kanë ndikuar në arkitekturën dhe arsimin, duke përfshirë urgjencën në rritje të emergjencës klimatike dhe efektet e pandemisë Covid. Por edukimi arkitektonik, në veçanti, është tronditur nga një raport që zbulon abuzime në një nga institucionet kryesore të tij.
Reputacioni i praktikave mësimore shumë të njohura dhe të imituara të Bartlett tani është në gërmadha
Reputacioni i praktikave të mësimdhënies shumë të njohura dhe të imituara të Bartlett, shkollës së famshme të arkitekturës së UCL, tani është rrënuar për shkak të një sërë akuzash nga ish-studentët që detajojnë rastet e ngacmimit, racizmit dhe seksizmit.
Si kundërpërgjigje, stafi i profilit të lartë është pezulluar dhe drejtuesi i shkollës ka dhënë dorëheqjen. Ujërat e turbullta që atëherë janë trazuar më tej nga publikimi i një letre, të nënshkruar nga disa gazetarë të njohur arkitekturë, praktikues dhe akademikë, duke akuzuar UCL për provokimin e një gjueti shtrigash kundër stafit të Bartlett.
Ai citon ekzistencën e një llogarie në Instagram që emërton dhe turpëron një listë të gjatë të tutorëve të dyshuar abuzues. Ajo u ndoq nga afër, në atë që gjithnjë e më shumë duket si një shtrirje e luftërave kulturore në edukimin arkitektonik, nga një artikull i shkruar nga një prej nënshkruesve të letrës, Paul Finch, që duket se nënkupton se rrëfimet e abuzimit janë të ekzagjeruara.
Studentët duhet të kenë të drejtë për drejtësi dhe personat e akuzuar për padrejtësi duhet të kenë të drejtën e një procesi të rregullt ligjor
Toni i letrës është, për të thënë të paktën, për të ardhur keq. Duhet të jetë e mundur të pranohet se ka ndodhur abuzim dhe se studentët që kanë folur në fakt, nëpërmjet veprimeve të tyre të guximshme, kanë hedhur dritë mbi disa aspekte të pakëndshme të praktikës arsimore, duke kritikuar në të njëjtën kohë denoncimin e plotë të tutorëve për media sociale – një modus operandi që, si përfaqësues sindikal në një universitet, sigurisht që nuk mund ta mbështes.
Sigurisht që nuk është e diskutueshme që studentët që janë viktimizuar duhet të kenë të drejtën për drejtësi dhe që personat e akuzuar për kryerjen e padrejtësive duhet të kenë të drejtën për një proces të rregullt ligjor.
Pse dyshoj se abuzimet e raportuara nuk janë të ekzagjeruara? Epo, sepse unë vetë i jam nënshtruar kësaj lloj gjëje. Por jo në Bartlett.
Kur fillova një diplomë të arkitekturës në Politeknikun jo shumë elitar të Mançesterit në vitet 1980, një arkitekt më këshilloi të prisja të rrija zgjuar gjithë natën në këmbim të nderit për t’u pjekur i gjallë në kriza në një gjendje të rraskapitur.
Ai paralajmëroi se duhet të parashikoja që të ndërpritesha vazhdimisht nga marrja në pyetje armiqësore e motiveve të mia dhe një gjykim tallës për dështimet e mia, një sprovë që nuk ngjante me një marrje në pyetje të Stasit.
Këto qasje jo vetëm që do të reformojnë arsimin, ato do të ofrojnë gjithashtu aftësitë e nevojshme konceptuale, organizative dhe praktike që kërkojmë për t’u marrë me ndryshimet klimatike, pabarazitë sociale dhe shndërrimin e arkitekturës në një profesion ekonomikisht të qëndrueshëm për njerëzit nga të gjitha prejardhjet.
Në shumë raste, studentët dhe praktikuesit e rinj po tregojnë rrugën përpara me grupe si ACAN që udhëheqin akuzat në ndryshimet klimatike dhe FAF sfidojnë praktikat shfrytëzuese që për një kohë të gjatë janë trajtuar si normë në profesion. Në Muyiwa Oki, ka një kandidat kryengritës për president të RIBA-s, i cili përfaqëson pikërisht këto interesa.
Sistemi i studios dhe crit mund të jenë mjete të shkëlqyera për zhvillimin e formave të reja të edukimit dhe praktikës bashkëpunuese, diskursive dhe të politizuar. Por në trajtimin e padrejtësisë, ne nuk duhet të lejojmë shkatërrimin e asaj që është ende e madhe për edukimin arkitektonik. Dhe sigurisht të mos ua hapim derën atyre në institucionet arsimore të cilët do të ishin shumë të lumtur ta bënin këtë për ne.
Sean Griffiths është një artist, arkitekt dhe akademik. Ai praktikon arkitekturën si Arkitekt Modern, është profesor i arkitekturës në Universitetin e Westminsterit dhe profesor vizitor i arkitekturës në Universitetin e Yale. Ai ishte drejtor themelues i praktikës së artit/arkitekturës FAT (Fashion Architecture Taste) midis 1991 dhe 2014./Media Ndërtimi