Arkitekturë
Vdes në moshën 91 vjeçare arkitekti Gustav Peichl
“DER STANDARD” kishte realizuar një intervistë me arkitektin Gustav Peichl vitin e kaluar, i cili vdiq dy ditë më parë në moshën 91 vjeçare.
Arkitekti austriak Gustav Peichl në ditëlindjen e tij të 90-të kishte thënë se i mungonte kreativiteti në arkitekturë në ditët e sotme.
“Ju lutem më shumë erotikë në arkitekturë!”, kishte thënë ai.
Më poshtë e gjeni intervistën e plotë:
Standard: Nesër është ditëlindja juaj e 90-të. Si ndiheni?
Peichl: Përveç faktit që nganjëherë njëra ose tjetra dhimbje më shqetëson, ndihem mirë. Kam një moshë të mrekullueshme!
Standard: Cila është gjëja e mrekullueshme për të?
Peichl: Që mund të bëj atë që dua. Me kalimin e kohës, bëhesh kursimtar dhe më pak i komplikuar. E keni parasysh, në një moshë të re shumë hetë drejtoheni për një jetë të tensionuar. Ajo ka mbaruar tani. Mund të qesh.
Standard: Çfarë po përpiqeshit të bënit në të kaluarën?
Peichl: Në gjithçka! Mos më kërkoni të rendit të gjitha këto! Do të më çonte në depresion.
Standard: Zyra e “Peichl & Partner” tani është e hapur. Partneri i saj, Christoph Lechner, është vënë në krye. A përfshiheni ende në punët e biznesit?
Peichl: Ndonjëherë e ngre gishtin lart (thumb up) dhe ndonjëherë, nëse diçka nuk më pëlqen, e vë poshtë (thumb doën). Përndryshe … Jo, e lë gjeneratën e re të sundojë. Është e rëndësishme ta vendosni botën në duar të të rinjve pasi të keni qëndruar reth e rrotull mjaftueshëm.
Standard: A vizatoni akoma?
Peichl: Jo, që një kohë të gjatë. Tani pothuajse nuk shoh asgjë më. Kam një degjenerim makular. Fusha ime e vizionit po bëhet më e vogël.
Standard: Si është një hartues pasionant dhe projektues i arteve të bukura me shikim të dobësuar?
Peichl: Mirë. Kam parë kaq shumë shtëpi të bukura dhe aq shumë gra të bukura në jetën time, dhe mund ta përballoj mirë. Unë jam një person me humor, gjithmonë kanë qenë, dhe kurrë nuk e kam marrë seriozisht fatin tim. I kam marrë gjërat me qetësi që në moshë të re, dhe për këtë gjithmonë kam pasur problem me kolegët e mi të arkitekturës.
Standard: Si ka ndryshuar arkitektura në vitet dhe dekadat e fundit?
Peichl: Ka disa djem dhe vajza të talentuar, padyshim. Por, para së gjithash, më mungon shkrimi personal, individual, sepse shumica e arkitektëve sot bashkohen në grupe – dyshe, treshe, katër, pesë, gjashtë – dhe bëjnë disa emra të çuditshëm, të gjithë aq të tmerrshëm sa jam i kënaqur që më është rritur harrësa. Dhe rezultati i krijuar në grup është zakonisht gjithashtu i dobët dhe mediokër. Asgjë e mirë nuk del prej saj. Dhe së dyti, askush nuk di të vizatojë më sot. Ata të gjithë e bëjnë vetëm me kompjuter. Shumëçka humb përmes kompjuterit.
Standard: Çfarë saktësisht humbet gjatë punës dixhitale?
Peichl: Shpirti. E kam ndjerë se si i afrohem arkitekturës duke vizatuar me dorë. Në skicim ju njihni shtëpinë, shumë kohë para se të ndërtohet. Dhe kështu arkitektura bëhet më e mirë dhe më e mirë me çdo vizatim që bëni. Kjo ka mbaruar sot. Mos më keqkupto! Sigurisht që kompjuteri është një ndihmë e shkëlqyeshme! Por nëse humbni masën, ndihma mbi në kurriz të krijimtarisë.
Standard: Si shprehet kjo humbje e krijimtarisë?
Peichl: Vetëm duhet t’i hapni sytë dhe të kaloni nëpër Vjenë! Ajo që është bërë vitet e fundit, me shndërrimet në papafingo, me rritjen e planifikuar në Muzeun e Vjenës, me projektin Heumarkt, me të gjithë rrokaqiejt që mbijnë si kërpudha në qytet, dhe me vendbanimet të pellgu në Aspern, është një krim në qytet. Häupl dhe planifikuesit e qytetit Vjenez, të gjithë janë të lajthitur!
Standard: Çfarë sugjeroni?
Peichl: Ju lutem më pak mediokritet dhe më shumë erotizëm në arkitekturë!
Standard: Dhe si?
Peichl: Epo, shumë lehtë! Çdo shtëpi e mirë ka zona erotike. Këto janë zona që gudulisin, që reagojnë në një mënyrë të caktuar kur bëni diçka me to. Ku janë këto zona erotike në arkitekturën bashkëkohore, ju lutem? Më trego vetëm një shtëpi të viteve të fundit, e cila tregon një erotizëm të caktuar ose qesh kur e shikoni atë. Të gjitha heshtin.
Standard: Shtëpitë tuaja janë duke qeshur.
Peichl: Po, shpresoj kështu! Të qeshurat, nofkat dhe surprizat e bëjnë jetën më të bukur. Më pëlqen të shikoj se si priten shtëpitë e mia, pasi ato papritmas quhen “torta Peichl”, “kapela me majë”, “shkolla si shkop”. A nuk është mirë? Unë jam një vëzhgues pasionant i këtyre ngjarjeve. Unë jam një soditës! Jo vetëm në arkitekturë por edhe në jetë në përgjithësi. Edhe me gratë.
Standard: Cila është gjëja më e këndshme që keni parë ndonjëherë si soditës?
Peichl: Piramidat e Gizës, qyteti i vjetër i Barcelonës, rrugët e ngushta në Itali, shumë shtëpi të vogla gjysmë të drunjta në Gjermani dhe, më e rëndësishmja, Sophia Loren!
Standard: A e takuat personalisht?
Peichl: Po, një herë. Një grua tërheqëse. Arkitekturë e shkëlqyer!
Standard: Për 60 vjet ju karikaturizoni politikën austriake si Ironimus në “Presse”. Sa jeni i kënaqur me situatën aktuale politike?
Peichl: Epo, tani, unë jam goxha i lumtur sepse ai që njoh mirë është një njeri shumë i zgjuar, i talentuar, një “homo politicus” i vërtetë, i cili veproi me shkathtësi në zgjedhjen e njerëzve të tij.