Arkitekturë
Shtëpia që “po vallëzon” dhe historia me Vàclav Havelin
Václav Havel, dramaturgu disident, i cili u bë presidenti i parë demokratik postkomunis i Çekisë, donte të shihte një ndërtesë të re në pjesën boshe të cepit Rašínovo nábřeží dhe Jiráskovo náměstí. Komunistët kurrë nuk kishin ndërtuar në atë vend, por Haveli kishte parashikuar një qendër të re të aktivitetit social dhe kulturor , i cili do të simbolizonte gjallërinë dhe shpresën e epokës pas Revolucionit Kadife (Velvet Revolution).
Ai donte që ndërtesa të kishte një librari, një galeri arti, një sallë shumë-qëllimshme dhe një kafene. Konsultoi fqinjin e tij, një arkitekt i njohur jugosllav, Vlado Miluniq, i cili krijoi një skicë të “një ndërtese këndore, të kurorëzuar nga një kupolë e lartë qelqi”. Praga do të duhej të merrte pallatin e saj të ri të kulturës, të përshtatur vetëm nga Shtëpia Komunale në Sheshin e Republikës.
Planet morën një kthesë radikale kur toka ishte blerë nga Nationale-Nederlanden, paraardhësi i ING. Nationale-Nederlanden nuk ishte e interesuar në qendrën e re kulturore. Përkundrazi, ata donin një seli të re të Evropës Lindore për bankën e tyre. Për fat të mirë, Paul Koch, përfaqësuesi i Nationale-Nederlanden në Pragë, ishte mik me Milunić dhe i pëlqente dizajni i tij. Megjithatë, një kompani donte një emër “të madh” të arkitekturës botërore për të bashkëpunuar në projekt, kështu që ata ftuan Frank Gehry, një nga arkitektët më të njohur postmodernë të sotëm. Dyshja filloi të bashkëpunonte me një plan për një ndërtesë të re, një sintezë të skicave origjinale të Miluniçit, të plotësuar me idetë e Gehrit, shkruan Ndertimi.info
Sot shtëpia e vallëzimit është lavdëruar si pjesa më e rëndësishme e arkitekturës postmoderne në Pragë. Ajo ka vendosur veten si një pikë referimi dhe një pjesë thelbësore e panoramës së qytetit. Sidoqoftë, në kohën kur u ndërtua, shumë shqetësime u ngritën rreth dizajnit të tij të ri. Shumë kishin frikë se ndërtesa nuk do të përshtatet mirë me mjedisin historik. Disa nga kundërshtarët në vitet ’90 shkuan aq larg sa të thoshin se Shtëpia e Dancing do të bëjë që edhe një panelë të duken tërheqëse (një “panelák” është emri çek për ato shtëpi gri të panjohura komuniste). Ajo nuk fitoi ndonjë çmim të vetëm në Republikën Çeke në vitin 1996, vitin kur u përfundua, dhe vizitorët e parë i lanë komente si “Duke u përgatitur për prishjen e saj të shpejtë” në librin e vizitorëve.
Megjithatë, pavarësisht nga të gjitha kritikat, ka pasur shumë reagime pozitive. Sondazhet e marra gjatë ekspozitave të modeleve të hershme treguan se opinionet e publikut të përgjithshëm të ndërtesës së re ishin kryesisht pozitive. Miluniç pohoi se komentet negative vijnë nga fakti se vendi ishte kryesisht i izoluar nga rrymat arkitekturore në 40 vitet e mëparshme, më shumë sesa një shqetësim i vërtetë për inkorporimin e ndërtesës në peizazhin historik. Mbështetja e Havelit dhe e qeverisë, si dhe e investitorëve të huaj, padyshim që luajti një rol vendimtar në ekzekutimin e planeve, por njëfarë mbështetjeje publike megjithatë ishte e nevojshme. Përkrahësit patjetër u inkurajuan nga garancitë e emrave të mirënjohur si Havel, Miluniç dhe Gehry. Sot shtëpia e vallëzimit është një objekt lavdërimi dhe shumica e polemikave në lidhje me ndërtimin e saj, janë harruar që moti.
Ndërtesa nuk është vetëm harmonike në lidhje me mjedisin e saj, por edhe në lidhje me vetveten. Dy kullat e ndërtesës, femërore dhe mashkullore, në të vërtetë formojnë një strukturë që të kujton një çift që po vallëzon. Bazuar në sugjerimin e Gehry, shtimi i një kullë femërore përfaqëson “një femër yin që e balancon mashkullin yang”. Ndërtesa nuk ka shkuar shumë larg, dhe ka arritur një ekuilibër të përsosur midis modernes dhe antikitetit. Ajo ka provuar të jetë harmonike si një arkitekturë e veçantë, si pjesë e një tërësie, por edhe si një simbol i një epoke të re historike./Ndertimi.info/
You must be logged in to post a comment Login