“Kur i thashë vëllait tim se edhe unë kam hise në këtë shtëpi, ai nuk la të zezë pa më thënë. ‘Si s’po të vjen marre’, m’u drejtua në fund dhe përplasi derën para hundëve të mia”, kështu rrëfen, mes të tjerash, G.L. nga Prishtina, e cila aktualisht jeton me ndihmë sociale, ndërkohë që po rrit tre fëmijë. Për fat të keq, përvoja e saj nuk është një rast i rrallë, i shkoqitur nga realiteti.
Trajtimi i saj është i ngjashëm me trajtimin e shumë femrave të tjera kosovare, të cilat diskriminimin e përjetojnë qysh në familje. Duke qenë e përjashtuar nga e drejta e trashëgimisë, femra në Kosovë përfundon e varur ekonomikisht, e si rrjedhim, jo rrallë përfundon si viktimë e dhunës në familje. G.L., çdo ditë përjeton dhunë psikike nga bashkëshorti i saj, i cili në pamundësi për të gjetur një punë stabile, tërë energjinë negative e shfryn mbi gruan, është ky hulumtimi i gazetares Antigona Uka për revistën “Teuta”.
Por, femra në Kosovë mund të jetë edhe e punësuar, të siguroje të ardhura solide, porse ato janë të pamjaftueshme nëse pretendon të këtë në pronësi të saj një banesë apo shtëpi. Pavarësisht se e drejta në trashëgiminë familjare i garantohet me ligj, për shkak të traditës dhe normave kulturore, ajo nuk e gëzon këtë të drejtë.
Në një sistem patriarkal, çfarë mbizotëron tek ne, babai e ndan pasurinë mes djemve të tij, duke i përjashtuar me një lehtësi të padurueshme vajzat nga kjo e drejtë. Në jetën bashkëshortore, pavarësisht nga kontributi i femrës, gjendja paraqitet edhe më e rëndë, kur bëhet fjalë për ndarje të pasurisë me burrin, në rast ndarjeje apo kur gruaja mbetet e ve. Shifrat tregojnë se vetëm 6 për qind të pronave të regjistruara në Kadastër janë në pronësinë e grave.
Ngjashëm me traditën shqiptare, ndodh edhe në traditën e komuniteteve të tjera në Kosovë. P.sh., në komunitetin serb, Anamari Repić , ish-gazetare, tani zv/drejtoreshë e përgjithshme e RTK-së, tregon se në të kaluarën, pjesë e traditës serbe ishte që pasuria dhe trashëgimia t’u ndahej vetëm meshkujve të familjes. “Familjet e kanë festuar lindjen e meshkujve, sepse përmes tyre kanë kremtuar vazhdimësinë e familjes. Për gratë është konsideruar se, kur ato martohen, e ndryshojnë mbiemrin dhe me këtë pushojnë së qeni trashëgimtare, sepse tashmë i përkasin dikujt tjetër”.
Pabarazia totale, sipas znj. Repić ishte e pranishme kryesisht në fshat, deri diku edhe në qytete. Në periudhën e transicionit, ajo tregon se ka ndodhur që motrat, për shkak të presionit të anëtarëve meshkuj të familjes, kanë hequr dorë nga trashëgimia, ndërkohë që gratë në zonat rurale nuk e kanë pasur vetëdijen e zhvilluar për të drejtat e tyre. Por, me ndryshimin e sistemit, me modernizimin, gjërat kanë ndryshuar pozitivisht në këtë drejtim, edhe për komunitetin serb. “Sot gratë janë të vetëdijshme për të drejtat e tyre, madje në qoftë se një anëtar mashkull i familjes dëshiron të jetë trashëgimtar i vetëm, femra të drejtat e saj i arrin përmes gjykatës. Sot, për shembull, në familjen time, në mënyrë të barabartë ndahet prona e të parëve të mi dhe çdo person i gjinisë femërore e trashëgon pjesën e vet”, tregon znj. Repić.
Gjendja më e përkeqësuar paraqitet në komunitetin rom, ashkali dhe egjiptian. Nora Huseinoviq nga Qendra Evropiane për Çështje të Minoriteteve, e cila është duke zbatuar një projekt me gratë e komunitetit RAE, tregon se një nga ankesat e këtyre grave është cenimi i së drejtës për trashëgimi dhe i së drejtës për të poseduar pasuri nga anëtarët meshkuj të familjes, gjë që, sipas saj, rezulton në mungesë të kapitalit dhe që pamundëson nisjen e bizneseve nga këto gra. Në fakt, pozita e femrës në këtë komunitet është e mjerë për shkak të një varg shkeljesh të të drejtave të tyre.
Për ta ndryshuar gjendjen duhen riedukuar burrat dhe gratë
Analizuar nga aspekti sociologjik, fenomeni i përjashtimit të femrës nga e drejta e saj në pronë ndërlidhet me fuqinë fizike të burrave. “Për disa çështje familjare, zakonet dhe praktikat sociale të pashkruara, nganjëherë janë më të forta sesa ligjet dhe rregullat e shkruara.
Kështu është rasti edhe me çështjen e trashëgimisë së femrës. Për të ndryshuar kjo praktikë, do të nevojitet kohë, punë e, mbi të gjitha, një riedukim i burrave dhe grave, i të rinjve dhe të moshuarve”, kështu shprehet sociologu Shemsi Krasniqi duke shtuar se e drejta e femrës në trashëgimi duhet të njihet, të lejohet dhe të zbatohet, ndonëse për këtë familja ende nuk është e përgatitur. “Një riedukim në frymën e së drejtës së gruas për trashëgimi, do të ndërronte shumëçka në strukturën familjare dhe shoqërore, sidomos në raportet mes gjinive dhe në përmirësimin e pozitës së gruas”, thekson z. Krasniqi.
Ai potencon faktin se familja shqiptare me shekuj ka funksionuar sipas modelit patriarkal, ku femra rëndom është konsideruar pronë, e asnjëherë pronare, porse, sipas tij, ky model po transformohet dhe këtë transformim duhet ta lehtësojnë edhe burrat edhe gratë./Media Ndërtimi.