Shtatë vjet pasi deklaroi: “Unë nuk jam një arkitekte femër. Unë jam një arkitekte”, Dorte Mandrup shkruan se listat me bazë gjinore mbeten një simptomë e një industrie që po ndryshon shumë ngadalë.
Shtatë vjet më parë, shkrova një opinion të botuar nën titullin: “Unë nuk jam një arkitekte femër. Unë jam një arkitekt.” E shkruar si një përgjigje kritike ndaj 50 arkitekteve dhe dizajnereve femra frymëzuese të Dezeen-it për të shënuar Ditën Ndërkombëtare të Gruas – një listë në të cilën u përfshiva – shtrova pyetjen nëse nuk kishim vonuar të tërhiqnim këto lista dhe çmime me qëllime të mira për gratë.
Nga disa, ajo u konsiderua e diskutueshme – madje edhe anti-feministe. Edhe sot e kësaj dite, ende më huton fakti që mund të konsiderohet e diskutueshme të sugjerosh që gratë duhet të lejohen të punojnë dhe të konkurrojnë brenda të njëjtave parametra si bashkëmoshatarët e tyre meshkuj. Të kërkoj të konsiderohem thjesht arkitekt dhe jo të kategorizohem vazhdimisht sipas gjinisë sime.
Ne kemi vërtetuar prej kohësh se merita arkitekturore nuk mund të kufizohet sipas gjinisë.
Më lejoni ta bëj shumë të qartë, artikulli nuk u përpoq të shmangte rëndësinë e nënvizimit të ndikimit të rëndësishëm të grave në arkitekturë. Krejt e kundërta. Kontributet e grave anembanë globit janë sa të mëdha aq edhe të ndryshme.
Ne kemi vërtetuar prej kohësh se merita arkitekturore nuk mund të kufizohet sipas gjinisë. Pavarësisht kësaj, gratë mbeten një anomali në kurrikulën e arkitekturës. Në librin e botuar së fundmi 100 Women: Architects in Practice, i cili paraqet një mostër të punës dhe praktikave të grave nga e gjithë bota, autoret Harriet Harriss, Naomi House, Monika Parrinder dhe Tom Ravenscroft e përshkruajnë librin e tyre si një “produkt të një të pabarabartë”. profesion” që fatkeqësisht është ende i rëndësishëm.
Po kështu, kritika ime nuk është për vetë njohjen, por se nevoja e vazhdueshme për dallim është një simptomë e pabarazisë dhe paragjykimit. Duhet të jetë praktikë e zakonshme përfshirja e grave në diskursin e përgjithshëm arkitekturor.
Pyetja është nëse kemi përparuar aq shumë sa të lëmë përmendje dhe kategori të veçanta në të kaluarën. Pavarësisht synimeve të tyre të nderuara, Brit Awards arritën t’i lënë jashtë tërësisht gratë kur hoqën kategoritë e tyre të artistëve më të mirë në varësi të gjinisë.
Dhjetë nga studiot janë në pronësi të firmave inxhinierike dhe kompanive të mëdha ndërkombëtare. Nga 30 të tjerat, ka vetëm një ku një grua ka pronësinë e shumicës. Në një industri të drejtuar nga pronari, pushteti dhe lidershipi janë të lidhura pamohueshëm së bashku dhe çështja e pushtetit është e rëndësishme sepse pushteti të jep privilegjin të punësosh, pushosh, promovosh apo edhe përjashtosh – me vetëdije ose jo.
Megjithatë, ai gjithashtu ofron një mundësi për pronarët dhe drejtuesit për të ndërmarrë veprime konkrete. Shqyrtoni biznesin tuaj. A paguani një pagë të barabartë? Nuk ka absolutisht asnjë arsye që të ketë një hendek të madh ose – edhe më keq – në rritje të pagave gjinore. Filloni atje.
Së dyti, bëni një zgjedhje aktive që gratë të përfaqësohen në të gjitha nivelet në kompaninë tuaj. Për ata prej nesh me praktika në vendet me pothuajse pesëdhjetë për qind femra të diplomuara në vitet e fundit, nuk duhet të ketë asnjë justifikim. Është thjesht një çështje vullneti. Në 25 vitet e mia si pronare studioje, nuk ka qenë kurrë një kohë kur ishte e vështirë të gjeje gra të kualifikuara për të plotësuar një pozicion.
Nëse e keni ende të vështirë, zgjeroni rrjetin tuaj. Dhe për ata që pretendojnë se gratë thjesht duan diçka tjetër; se ata nuk duan përgjegjësinë e të qenit partner, ose që nuk përpiqen të fillojnë praktikat e tyre: Unë kurrë nuk e kam parë të jetë kështu. Por ne duhet të krijojmë një industri ku gratë janë në gjendje të imagjinojnë se është e mundur. Nëse ata nuk munden, atëherë ne kemi dështuar. Pra, le të përshpejtojmë kolektivisht ritmin e përparimit.
Opinion nga Dorte Mandrup është themeluese dhe drejtoreshë krijuese e ‘Dorte Mandrup Arkitekter’ në Kopenhagë./Media Ndërtimi