Tetë vjet më parë, në maj të vitit 2014, në kafe “Jata”, iu zu filli një hovi për ndryshim në qytetin e Kamzës në Shqipëri. Një grup të rinjsh e të rejash, i morën gjërat në duart e tyre. Për ta aty ndodhi një ndërprerje, një zgjim dhe mbi të gjitha, një artikulim i kundërshtisë për atë që po i bëhej qytetit.
Ata thanë: “Është e pamundur me e vazhdu jetën kështu. E morëm situatën në dorë. Ne e dimë vetë çka duhet me u bo.”
Në mbledhitë e kafes “Jata” që sot nuk gjendet më në Kamzë, ata shumë shpejt u morën në sy si të dëshpëruarit, të pashpresët. Atyre sytë nuk u shihnin gjë të mirë. Dhe ashtu ishte njëmend, qytetit i binin skiç. Nuk e donin qytetin e atëhershëm, por vetëm sepse, siç tregojnë, qyteti nuk i donte, ishte armiqësor me ta dhe me insistim e shpërfaqte këtë armiqësi sa herë që nuk u bënte vend në Pallatin e Kulturës, në bibliotekën e qytetit a në çfarëdo hapësire tjetër publike.
Në gjendje tensioni me vendin e tyre, ata qytetit i binin anash, e kapërcenin, pa e prekur, pa e ndierë. Nuk zinin vend në të, sepse u dukej se Kamza nuk u linte vend askund. Qytetin e shihnin veç kur dilnin në agim dhe ktheheshin në mbrëmje. Për ta, ai ishte shndërruar në vendqëndrim, jo në vendbanim.
“Nihilistët”, siç i quanin të tjerët, e vuanin mungesën e qytetit, veten e përjetonin si realistët që gjërat i thërrisnin në emër. Që prej “Jatës” vendosën që të mos ecin më symbyllurazi nëpër qytet, por ta bënin atë të tyrin, të banorëve.
Kështu, gati një dekadë më parë ata u bënë grupi “ATA”.
Sot, pas plot 8 vitesh aktivizëm për kauza të shumta në qytetin e Kamzës, nga komuniteti, “ATA” mendojnë se përjetohen si një grup teatri, për disa si “mish i huaj”, për bashkinë, si armiq të përbetuar e për fëmijët, si përvoja e parë e teatrit. Në një varg identitetesh, pranimesh e refuzimesh, anëtarët e grupit duan të jenë hapësirë lirie, ku njerëzit “mund të projektojnë vizionin e ëndrrat. Ku ata mund të besojnë në atë vizion e ato ëndrra”.
Tetë vjet më parë, në maj të vitit 2014, në kafe “Jata”, iu zu filli një hovi për ndryshim në qytetin e Kamzës në Shqipëri. Një grup të rinjsh e të rejash, i morën gjërat në duart e tyre. Për ta aty ndodhi një ndërprerje, një zgjim dhe mbi të gjitha, një artikulim i kundërshtisë për atë që po i bëhej qytetit.
Ata thanë: “Është e pamundur me e vazhdu jetën kështu. E morëm situatën në dorë. Ne e dimë vetë çka duhet me u bo.”
Në mbledhitë e kafes “Jata” që sot nuk gjendet më në Kamzë, ata shumë shpejt u morën në sy si të dëshpëruarit, të pashpresët. Atyre sytë nuk u shihnin gjë të mirë. Dhe ashtu ishte njëmend, qytetit i binin skiç. Nuk e donin qytetin e atëhershëm, por vetëm sepse, siç tregojnë, qyteti nuk i donte, ishte armiqësor me ta dhe me insistim e shpërfaqte këtë armiqësi sa herë që nuk u bënte vend në Pallatin e Kulturës, në bibliotekën e qytetit a në çfarëdo hapësire tjetër publike.
Në gjendje tensioni me vendin e tyre, ata qytetit i binin anash, e kapërcenin, pa e prekur, pa e ndierë. Nuk zinin vend në të, sepse u dukej se Kamza nuk u linte vend askund. Qytetin e shihnin veç kur dilnin në agim dhe ktheheshin në mbrëmje. Për ta, ai ishte shndërruar në vendqëndrim, jo në vendbanim.
“Nihilistët”, siç i quanin të tjerët, e vuanin mungesën e qytetit, veten e përjetonin si realistët që gjërat i thërrisnin në emër. Që prej “Jatës” vendosën që të mos ecin më symbyllurazi nëpër qytet, por ta bënin atë të tyrin, të banorëve.
Kështu, gati një dekadë më parë ata u bënë grupi “ATA”.
Sot, pas plot 8 vitesh aktivizëm për kauza të shumta në qytetin e Kamzës, nga komuniteti, “ATA” mendojnë se përjetohen si një grup teatri, për disa si “mish i huaj”, për bashkinë, si armiq të përbetuar e për fëmijët, si përvoja e parë e teatrit. Në një varg identitetesh, pranimesh e refuzimesh, anëtarët e grupit duan të jenë hapësirë lirie, ku njerëzit “mund të projektojnë vizionin e ëndrrat. Ku ata mund të besojnë në atë vizion e ato ëndrra”.
Në 2021, “ATA” konsoliduan këtë aspekt të aktivizmit të tyre përmes Qendrës Kujri. Aurora e Diana , të dyja të shkolluara për drejtësi, bashkë me të tjerët do të vazhdojnë t’u gjenden në ndihmë banorëve të Kamzës për çështje që lidhen me drejtësinë, me përqendrim në çështjet mjedisore.
“Një ditë, puna jonë do të flasë për ne”, thotë Aurora kur nis e flet për të ardhmen e grupit.
Për ta, udha përpara është e pandashme prej gjithsecilës përballje që e patën derisa erdhën këtu ku janë.
“Grupi duhet të ekzistojë edhe pa ne. Ky do të kishte qenë përplotësimi. Grupi i jepet qytetit dhe qyteti e mban atë përjetësisht”, thotë Diana. “Ajo që ndodh këtu do duhet me qenë e vërtetë, siç ka qenë deri tash”.
Të udhëhequr prej vullnetit për t’u rifreskuar vazhdimisht, “ATA” janë të vendosur ta rigjejnë veten, duke u përpjekur që, siç artikulojnë ata, përfundimisht, Kamzën ta bëjnë qytet të banorëve të vet./Media Ndërtimi.
Ky artikull i publikuar: kosovotwopointzero.com është prodhuar me mbështetjen financiare të “Balkan Trust for Democracy”, projekt i Fondit Gjerman Marshall të Shteteve të Bashkuara dhe Ministrisë së Punëve të Jashtme të Norvegjisë. Opinionet e shprehura në këtë artikull nuk paraqesin domosdoshmërisht ato të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Norvegjisë, Balkan Trust for Democracy, Fondit Gjerman Marshall të Shteteve të Bashkuara.