Connect with us

Arkitekturë

At Gjergj Fisha fantastik edhe si arkitekt [skica]

Published

on

Pak skica kanë mbërritur prej tij nga vizatimet e hershme, ndërsa dëshmohet edhe hapja e një ekspozite. Ndërsa në fushën e arkitekturës njihen si vepra të tij “Kisha e re e Motravet Stigmatine”, Kisha e Prekalit, e Toplanës në Dukagjin, e Rubikut, etj…

Figura e At Gjergj Fishtës është shumëdimensionale dhe botimet e shumta të viteve të fundit po e plotësojnë pak nga pak portretin e tij të pazakontë. Sot mund të lexoni për një anë jo shumë të njohur të këtij profili: rolin e Gjergj Fishtës në arkitekturë, ku njihet si autor i një varg ndërtimesh kryesisht kishtare.

Fishta si arkitekt

Fishta mahnitej prej ndërtesave të bukura. Kur i qëllonte të gjendej para një të tillë, në kryeqendrat e Evropës e deri në qytetet e Ballkanit si Sarajeva, ai ulej në gjunjë dhe e sodite gjatë deri në hutim. Mandej me atë imazh ndër mend, mbërrinte te fleta e parë që gjente dhe me laps niste e skiconte frymëzimin e ri. Gjergj Fishta ishte i lidhur fort pas arkitekturës.

Në foton e famshme të Marubit, ku ai paraqitet në studion e tij, bashkëkohësit dëshmojnë ndër shënimet e tyre se Fishta aty është pikërisht duke skicuar një projekt arkitekture.

Befasia më e madhe e Fishtës arkitekt, është dëshmia e bashkëkohësve të tij, të cilët thonë se ai ka qenë arkitekt i një varg kishash të famshme në veri të Shqipërisë dhe i kanë përshkruar me hollësi ndërhyrjet e tij arkitekturore.

Dorëshkrimet e Fishtës, fletoret ku skiconte e tablotë e pikturave nuk janë publikuar. Vonë, pas viteve ’90, besnikët e tij, që i kishin ruajtur me fanatizëm përgjatë viteve të ashpra të diktaturës, i nxorën këto thesare nga “vendet e fshehta”. Një pjesë e madhe e tyre gjendet në arkivin e shtetit, pasi u dorëzuan prej tyre. Aty bashkë me skicat artistike, janë dhe një numër i madh projektesh arkitekture skicuar prej tij.

Po ashtu edhe në studimin e pader Leon Kabashit, i cili flet gjerësisht për Fishtën në botën e arteve pamore, jepen dhjetëra dëshmi të punëve të tij arkitekturore.

Më e veçanta e kuriozja, mbase është ndërhyrja e tij në kuvendin françeskan në Lezhë, pranë kishës së Dom Lleshit e ndërtuar në vitin 1240. Te ky kuvend Fishta ka kryer një varg ndërhyrjesh arkitekturore. Aty ndodhet edhe oda e tij, ku ka qëndruar një kohë të gjatë, e ku ka shkruar këngën 26, më të bukurën e poemës së tij epike “Lahuta e Malcisë”, si dhe i ka dhënë dorën e fundit kësaj vepre të madhe të letërsisë shqipe.

Në studimin e  tij pader Leon Kabashi, nxënësi i Fishtës, për këtë punë të poetit arkitekt, shkruan se një vepër e veçantë e tij është “ndërtesa e bukur, qela e Lezhës, e cila ka dritare të mëdha të hijshme, që  grishin udhëtarin kah mikpritja e fratit, e ku është edhe oda e At Gjergjit, në të cilën shkroi do pjesë të Lahutës”.

Një tjetër monument fetar ku vuri dorë Fishta ishte edhe Kisha e Rubikut, me pamjen ballore gdhendur në gur ku sheshe, korniqe e shtylla përbëjnë një organizëm të pashoq.

Po ashtu kabashi përmend Kishën e  Re të Laçit, dhe një varg kishash në qytetin e Shkodrës.

“Kisha e re e Motravet Stigmatine në Shkodër është arkitekturë e Fishtës e vitit 1927. “Ajo navate e gjerë e dekoruar me kapitela të posaçëm, a nuk i përngjan prehrit të nënës shqiptare, çerdhes së parë të jetës, e gatshme të rritë, të mbrojë dhe të drejtojë brezat e rinj të denjë për fenë, për nderin dhe trashëgiminë e të parëve? Po ato pesë dritaret romanike në ballë, të hedhura e të ngushta, të ndara tresh si mosha e njeriut, e para dhe më e vogla të sjell ndër mend jetën e  fëmijës, tre dritaret në qendër kohën e aktivitetit të vrullshëm të jetës, ku më madhja atë ndaj fesë, ndërsa e pesta ashtu si e para, tregon parabolën e jetës në perëndim, moshën e pleqërisë. Si mund të bëhej më mirë balli i kësaj kishe, përveçse ashtu siç e zgjidhi patër Gjergji?”, analizon Kabashi, këtë ndërhyrje të veçantë arkitekturore të Fishtës.

Më tej ai përmend kishën e Prekalit (Dukagjin) “te gurra e Zhylës, vend pushimi për shtegtarin e maleve, dëshmi feje dhe burrërie për malësorin. Aty ndër Thermopilajt e Dukagjinit, ku pa mëshirë për qindra vite iu ndal hovi rrymës aziatike, u desh një muranë e denjë për atë kufi të shenjt; At Gjergj Fishta në bashkëpunim me mikun e vet inxhinierin L. Zojsin realizuan planin e ri të lavdërueshëm sipas stilit të bukur në vitin 1938”.

Po ashtu sipas shënimeve të kabashit mësojmë se edhe për fratin misionar të Toplanës(Dukagjin), “njeri i botës së qytetëruar nuk pati deri vonë një banesë për të jetuar si njeri;  At Fishta mendoi edhe për këta flijues të maleve tona, premtoi dhe  ndërtoi shtëpi të thjeshtë, por të rregullt”.

Kisha e lagjes Arra-Madhe(Shkodër), me kumbanorë të bukur që i përkiste kohës së Turqisë, priste At Fishtën, i cili së bashku me inxhinier Zojzin morën planin e vjetër ku me vështirësi e guxim bashkuan dy ndërtesa në një.

“Ku më fort u zgjua dashuria për klasicizëm, se në hartimin e Kishës së lagjes Rus(Shkodër)? Sipas Kabashit, At Fishta në atë shesh ngriti pas qindra vitesh jetën klasike si dikur në Firencen e familjes së famshme Mediçi, me arkitektët e mëdhenj Leon B. Albertin, Bruneleskine, Mikelaonxholon. “Duke qenë se vendi ku do të ngrihej ndërtesa ishte i kufizuar dhe ndoshta edhe shuma financiare, dëshira e madhe për t’i dhënë një trajtë të bukur dhe  tipike si brenda dhe jashtë, ndoshta pa e kuptuar hartuesi, u duk pak i tepruar në korniqe. Vizat e pastra horizontale sipas stilit grek, të harmonizuara më së miri me harkun guximtar romak, na jep shijen e një ekleptike të hollë te Fishta arkitekt.  Dritaret dhe harqet me të endurat e korniqeve janë sipas shijes së Mikelanxhelos në kapelën e Mediçajve të Firences apo të pallatit Farnese në Romë”.

Po ashtu, Fishtës i njihet si arritje në fushën e arkitekturës edhe shumë ndërhyrje në Kuvendin Françeskan të Shkodrës, sidomos në Bibliotekën e françeskanëve.

Sikurse kishte ndodhur me dashurinë e tij për pikturën, botë në të cilën të gjithë përpjekjet e Fishtës ishin autodidakte, pa studime të mirëfillta në një akademi arti, e njëjta sfidë ishte për të edhe në botën e arkitekturës. Ai vizitonte pafund muzetë e ndërtesat më madhështore të qyteteve më në zë të Evropës, studionte pa fund literaturën që mbështetej mbi arritjet e mëdha të mjeshtërve të Rilindjes, ndërthurjet dhe përputhjet e stileve më të njohura, ligjet e kësaj fushe tejet të veçantë e të vështirë njëkohësisht.

Rezultati i këtij pasioni të madh ishte i dukshëm. Sot të gjithë kureshtarët mund të zbulojnë gjurmë të madhështisë së Fishtës arkitekt, në të gjitha këto ndërtesa monumentale, mund të zbulojnë magjinë dhe frymëzimin e pazakontë që e kishte pushtuar poetin e madh, tek e fundit Fishtën në botën e artit figurativ, ana më e panjohur e kolosit të letërsisë shqipe.

Arkitekturë

Çfarë fshihet nën strukturat komplekse sipas arkitektit japonez Sou Fujimoto

Published

on

Në fillim të kohës, arkitektura ishte projektuar në bazë të nevojave njerëzore. Megjithatë, me rritjen dhe evolucionin e vazhdueshëm të botës, ndërtesat filluan të projektohen duke marrë parasysh kulturën dhe sjelljen njerëzore. Kjo është arsyeja pse ju shihni stile të ndryshme arkitekturore në vende dhe rajone të ndryshme. Nëse udhëtojmë 100,000 vjet më parë, arkitektura ishte popullore, duke përdorur materialet lokale dhe burimet e disponueshme për të krijuar strehimore. Shpejt përpara sot, dhe koncepti i arkitekturës popullore mbetet i fortë. Arkitektët si Sou Fujimoto besojnë fuqimisht në ndikimin e sjelljes njerëzore në arkitekturë, duke formuar të gjitha planet e tij rreth këtij koncepti themelor.

Sou Fujimoto u rrit në një ishull të quajtur Hokkaido në Japoninë e Veriut, ku ai ishte i rrethuar nga natyra dhe pyjet gjatë gjithë kohës. Interesi i tij për sjelljen njerëzore në lidhje me botën natyrore rritej dita-ditës dhe e frymëzoi atë të bëhej arkitekti i famshëm që është sot. Që në fëmijëri, ai ishte mahnitur nga shpellat dhe pyjet dhe ideja se funksionet e këtyre hapësirave përcaktoheshin dhe përcaktoheshin në bazë të sjelljes njerëzore. Për të, pyjet ishin më shumë se vetëm pemë; ato ishin të ngjashme me strukturat, duke mbrojtur njerëzit, njësoj si shpellat që shërbenin si strehë për njerëzit në të kaluarën. Fujimoto besonte në diversitetin dhe faktin se njerëzit duhet të formësojnë përvojën e tyre në çdo vend; ky besim e bëri atë ta shikonte arkitekturën nga një këndvështrim më i ndjeshëm dhe më respektues, duke imagjinuar ndjenjat e tij të lirisë kur u rrit mes pyjeve si fëmijë, dhe të rrënjoste të njëjtën ndjenjë të saktë tek përdoruesit e çdo hapësire të ndërtuar.

Fujimoto u frymëzua nga kontrasti midis Hokkaidos, ku u rrit, dhe Tokios, ku përfundoi studimet e tij arkitektonike. Në Tokio, rrugët e vogla të rrethuara me elementë artificialë dhe kabllo i kujtonin atij si një fëmijë që ecte nëpër gjethe, degë dhe pyje. Për Fujimoto, ishte i njëjti koncept, vetëm me kontekst të ndryshëm; Që nga ai moment e tutje, ai filloi të bënte ndryshime në botë me dizajnet e tij të bazuara në një koncept që ai doli – Ardhmëria primitive.

Koncepti Primitive Future bazohet në arritjen e arkitekturës ideale duke përdorur tre strategji kryesore: gradim, marrëdhënie dhe eksperimentale/aksidentale. Gradimi përfaqëson mundësitë dhe sfidat që ndodhin në jetën reale dhe përshtatjen me ato ndryshime në përputhje me rrethanat. Marrëdhëniet përfaqësojnë funksionalitetin në arkitekturë dhe se si çdo hapësirë ka një kuptim të ndryshëm në vende ose shoqëri të ndryshme. Është aftësia për të krijuar diçka të ndryshueshme dhe të adaptueshme për sjelljen njerëzore në lidhje me mjedisin përreth.

Së fundi, Fujimoto besonte se arkitektura duhet të jetë eksperimentale dhe aksidentale, duke i lejuar përdoruesit e një ndërtese të ndërveprojnë me hapësirat brenda në një mënyrë intuitive. Njerëzit krijojnë marrëdhënie me njerëzit e tjerë dhe në të njëjtën kohë me mjediset e tyre, besonte ai. Ai donte që njerëzit të ndërtonin marrëdhëniet e tyre me hapësirën në të cilën ndodhen; ky besim i ka rrënjët që në fëmijërinë e tij në pyjet e Japonisë së Veriut, duke krijuar jetën që ai imagjinonte dhe duke e përjetuar atë në mënyrën e tij. Në thelb, “E ardhmja primitive” inkurajon arkitektët të dizajnojnë hapësira që janë jo vetëm funksionale, por edhe të adaptueshme, spontane dhe të ndryshme, duke reflektuar natyrën në zhvillim të zakoneve njerëzore dhe ndërveprimeve me mjedisin e tyre.

Sou Fujimoto u diplomua në Fakultetin e Inxhinierisë, Universiteti i Tokios, në 1994 dhe hapi firmën e tij të arkitekturës në 2000 – Sou Fujimoto Architects. Me hapjen e firmës së tij, ai fitoi Çmimin e Rishikimit Arkitekturor për arkitektë në zhvillim për tre vjet radhazi, gjë që e bëri atë të fitonte njohje në mbarë botën. Më vonë, në vitin 2007, ai u bë pedagog në Universitetin e Kiotos, ku filloi të ndante njohuritë dhe këndvështrimin e tij mbi arkitekturën dhe sjelljen njerëzore me botën.

Continue Reading

Arkitekturë

Arkitektura përmes syve të francezes Odile Decq

Published

on

Në një botë stereotipike ku meshkujt janë më dominues, veçanërisht në vendin e punës, është bukur të shohësh arkitekte të njohura femra që lulëzojnë përmes punës së tyre shembullore, duke shfaqur forcën në krijimin e dizajneve dhe strukturave të jashtëzakonshme.

Pavarësisht seksizmit dhe diskriminimit, qoftë në mospërputhje në paga apo trajtim, gratë kanë vazhduar të kenë sukses, duke dëshmuar aftësitë e tyre.

Arkitekte femra të suksesshme si Odile Decq, e cila u përball me seksizmin gjatë studimeve të saj arkitektonike, hapi firmën e saj, duke sfiduar stereotipet dhe duke demonstruar se arkitektura mund të lulëzojë si një fushë e drejtuar nga femrat.

“Duhet ta përshtatni marrjen e rrezikut me klientin, por gjithmonë duhet ta çoni atë më tej sesa e imagjinonin. Kufijtë e klientit janë ato të imagjinatës së tij ose të saj, ndërsa roli i arkitektit zgjeron fushën e mundësive dhe për këtë arsye ju duhet ta edukoni klientin në mënyrë që ta çoni më tej. Është njësoj si me mësimdhënien, kur i bën studentët të shohin se ata mund të shkojnë shumë më tej nga sa mendonin se ishin të aftë. Dhe ky është një gëzim i madh! Gjithçka në jetë është e tillë – të zbulosh se asgjë nuk është e pamundur.”, thotë arkitektja dhe urbanistja franceze, Odile Decq në revistën Pin-Up.

Odile Decq është një arkitekte dhe urbaniste franceze e lindur në vitin 1955. Ajo ka studiuar Arkitekturë në École nationale supérieure d’architecture de Paris-La Villette dhe gjithashtu Urbanizëm dhe Planifikim në Institut d’Études Politiques de Paris (Science Po). Menjëherë pas diplomimit, ajo hapi firmën e saj, Studio Odile Decq, me idenë se nuk donte të punonte për asnjë arkitekt, duke nxitur pasionin e saj për këtë profesion. Për më tepër, ajo synonte të jepte një shembull për gjeneratat e ardhshme të grave arkitekte, duke i inkurajuar ato të besonin në veten e tyre dhe aftësitë e tyre, të ishin ekspresive dhe pa frikë nga gjykimet e shoqërisë, pasi autenticiteti shpesh çon në sukses – një e vërtetë e dukshme në rastin e Odile.

Odile kishte një dëshirë të caktuar në të që e mbante të uritur për njohuri arkitekturore. Gjatë viteve të universitetit, në befasi, ajo nuk bëri kurrë një projekt të tërë arkitekturor vetë; gjithçka që mësoi ishte arti, videografia, fotografia dhe shprehja. Për të kjo nuk ishte e mjaftueshme, prandaj, gjatë viteve të fundit të universitetit, filloi të punonte vetë në projekte për të mësuar dhe eksploruar në thellësi arkitekturën. Duke përfituar nga fakti se kur u diplomua, Parisi po kalonte një krizë nafte dhe shumica e arkitektëve ishin pa punë, ajo hapi zyrën e saj dhe filloi rrugëtimin e saj të vetë-rritjes dhe përmbushjes për t’u bërë një arkitekte femër frymëzuese./Media Ndërtimi

Continue Reading

Arkitekturë

Le Corbusier: Forma, funksioni dhe modernizmi në arkitekturë

Published

on

Le Corbusier (Charles-Edouard Jeanneret) ishte një arkitekt dhe dizajner urban zvicerano-francez i lindur në Zvicër (6 tetor 1887 – 27 gusht 1965). Projektimet e tij bashkëpunojnë me ekspresionizmin e guximshëm skulpturor me aspektin funksional të botës bashkëkohore. Megjithëse lindi në një qytet të vogël, ai i zhvilloi idetë e tij gjatë udhëtimit nëpër Evropë. Ai u fokusua në format e thjeshta gjeometrike të objekteve të përditshme dhe formuloi stilin Purism. Projektet fillestare të Le Corbusier përfshijnë qytete rrokaqiejsh dhe shtëpi të prodhuara në masë.

Shënim i vogël, Le Corbusier ishte pseudonimi i Charles-Edouard Jeanneret. Ai e mori këtë emër në numrin e parë të një reviste në vitin 1920. Emri ishte një version i modifikuar i emrit të gjyshit të tij, Lecorbésier.

Një nga kryeveprat e tij, Villa Savoye në Poissy, Francë, e ndihmoi atë të bëhej i njohur si një përfaqësues i shquar i stilit ndërkombëtar. Për shkak se ai ishte arkitekti i parë që përdori beton të papërpunuar, dizajnet e tij kanë një aspekt ekspresiv, skulpturor. Ndërtesat e tij qeveritare në Chandigarh, Indi, janë shembujt e parë të ideve të tij të planifikimit të qytetit që po zbatohen gjerësisht.

Kur ishte 13 vjeç, ai vendosi të linte shkollën për të ndjekur pasionin e tij për të krijuar dizajne në faqet e orëve duke përdorur teknikat e gravurës dhe smaltit. Me Charles L’Eplattenier, ai filloi një udhëtim nëpër Evropë dhe Mesdhe, duke zbuluar mrekulli të rëndësishme arkitekturore gjatë rrugës.

Me të arritur në Paris në moshën tridhjetë vjeçare, piktori Amédée Ozenfant e prezantoi atë në botën e artit, duke shënuar një moment në rrugëtimin e tij artistik. Duke bashkëpunuar me Ozenfant, ata shkruan manifestin dhe bashkëthemeluan gazetën avangarde të njohur si Poet Paul Dermée. Ky bashkëpunim çoi në përfshirjen e tyre në shkrim dhe pikturë për botime si L’Esprit Nouveau, të cilat më vonë evoluan në Vers une Architecture. Shkrimet e Le Corbusiers u nderuan nga brezat e arkitektëve, veçanërisht veprat si Le Modular I, Quand les cathédrales étaient blanches, La Carte d’Athènes, Propos d’urbanisme Les Trois Établissements humains dhe Urbanisme. Në vitin 1922, Le Corbusier filloi të punonte me kushëririn e tij Pierre Jeanneret për të krijuar një studio operative deri në vitin 1940.

ndërmjet viteve 1922 dhe 1940, ai fitoi famë për punën e tij të planifikimit dhe zhvillimit social-mjedisor. Projektimet e tij, të tilla si Shtëpia Citrohan dhe Ekspozita e Arteve të Dekorative në Paris, formësuan perspektivën e tij mbi arkitekturën. Një sipërmarrës e mbështeti atë në ndërtimin e një fshati punëtorësh në Pessac, afër Bordo. Përdorimi krijues i ngjyrës nga qeveria vendore dhe mungesa e një furnizimi publik me ujë tërhoqi kritika. Le Corbusier zakonisht krijoi shtëpi minimaliste, funksionale me komision për klientët e pasur.

Ai hyri në konkursin e Lidhjes së Kombeve për të projektuar selinë e re të saj në Gjenevë dhe paraqiti një plan për ndërtesën e zyrës së një organizate politike. Karrigia LC4 Chaise Lounge dhe karrigia ALC-3001 me kornizë lëkure janë dy shembuj të modeleve të tij të mobiljeve. Ndikimi i tij në parimet e arkitekturës mbetet i dukshëm, duke e bërë atë një figurë të diskutueshme edhe sot e kësaj dite. Filozofia e tij ka ndikuar në disa projekte arkitekturore avangarde ndërkombëtare./Media Ndërtimi

Continue Reading

Trending